Waarom?
Tja ..naar het antwoord op die vraag was ik ook op zoek.
Ik was blijven steken bij het moment dat ik geopereerd was.
Dat ik besefte dat de operatie gelukt was.... en dat er in theorie(ook in het echt) een nieuwe versie van mijzelf was.
Maar tja ..kennelijk kon die nieuwe versie niet precies verwoorden hoe het was.
In gedachten had ik bedacht dat ik na de operatie (mits ik niet plat was) heel blij zou zijn. Ik had gekeken naar de mooie Sylvie in haar Hunkemoller reclame en bedacht dat ik er na de operatie (en wat hersteltijd) ook zo uit zou zien. Dat ik ook net zo trots en fier in mijn bikine od sexy jurkje rond zou lopen.
Want ik richt mij graag op diegene die helemaal hersteld zijn en op positieve dingen. Dat helpt me en heeft me altijd goed geholpen.
Maar nadat ik eenmaal de twee blogs over de dag voor en de dag van de operatie had geschreven ... kwam ik bij het vervolg.
Lidewijde 2.0 ............... de nieuwe ik.
4 Weken al loop ik met in mijn achterhoofd dat ik verder WIL schrijven...maar elke keer wanneer ik ervoor ging zitten lukte het niet.
En in de stralende heppie de peppie Sylvie van der Vaart van de Humkemoller ....daar herkende ik me totaal niet in.
Ondertussen heb ik al wel blogjes gekrabbeld over mijn eerste chemo en over mijn uitvallende haren.
Die zijn nog niet te lezen , want zo werk ik niet :-)
Elke gek zijn gebrek en het mijne is dat ik vind dat dat dat niet kan..
De volgorde moet kloppen.
Gisteravond opeens besefte ik me dat ik er niet over kon schrijven omdat ik het niet kon accepteren.
Mijn nieuwe borst is in medisch en esthetisch opzicht een succes.
Een meester werkje van Dokter wever , zeker ook nu er zich geen infecties hebben voor gedaan en de roodheid van het litteken begint weg te trekken.
Ook de 2 zeer dichtbije personen die het hebben mogen zien , vinden het mooi.
Wanneer IK het heel objectief zou moeten beoordelen , dan zou ik zeggen ...niks mis mee.
Heel mooi gedaan en in een bh verpakt zie je het niet. Zelfs in een bikini zie je het niet.Dus dan kan ik zo naast Sylvie gaan staan :-)
Maar ik bekijk het helaas niet objectief. Ik bekijk het op de enige manier die ik nu kan ... met mijn gevoel.
Dat is het punt.
En het VOELT niet als van mij.
Het voelt niet als deel van mij.
Daarbij komt dat er in een groot deel van de huid ook gevoel mist.
Ik weet nog goed dat ik de ochtend na de operatie aan de verpleegster vertelde dat ik me afvroeg wanneer de verdoving helemaal uitgewerkt zou zijn.
Iets wat natuurlijk een zeer verbaasde uitdrukking bij haar teweeg bracht en waarop ze dan ook aarzelend antwoorde ;" verdoving ?" " Welke verdoving?"
De huid rondom en op voelde namelijk bij aanraking alsof het nog verdoofd was ...
En zo blijkt ... dat blijft.
Inmiddels is het iets verbeterd door misleiding training van mijn hersenen (daarover later meer) , maar er zijn zenuwen doorgesneden... en dat herstelt zich nooit.
Dat is iets was me moeite heeft gekost om te verwerken.En iets waar ik me ook helemaal niet op had ingesteld of voorbereid.
In feite is dat dus ook wel de kern van het probleem , in zoverre er een probleem is natuurlijk , waarom ik niet verder kon schrijven.
Mijn gevoel overheerste en had mijn schrijven verdoofd.
Gelukkig denk ik dat ik door het opschrijven van dit stukje ..ik verder kan.
Want ik moet voor en van mezelf mijn verhaaltjes kwijt.Ik merk dat dat mij helpt.zoals schrijven mij altijd heeft geholpen.
Dus dat ga ik dus vanaf nu ook weer doen.
En wie weet, misschien kom ik dan zelfs uiteindelijk uit bij een wat betere beschrijving van mijn nieuwe ik.
Maar voor nu ... dus even niet
Mijn nieuwe borst voelt voor mij als een Blob , of een soort van ijsberg.
Hoe mooi die dan ook is. Hij werkt nog verdovendt
Maar we houden moed. Zoals altijd.
Wie schrijft die blijft is het aloude gezegde ... dus bij deze ... ik schrijf , dus ik blijf.
Lieve groetjes Lidewijde.
.jpg)
