Ja, dat is een waarheid waar ik niet omheen kan.
Nu bijna 3,5 jaar later pas besef ik met zowel mijn hoofd als met mijn hart dat wat geweest is ECHT geweest is.
Nooit meer zal ik zomaar fris en uitgerust opstaan.
Nooit meer zal ik het gevoel hebben dat het leven eindeloos is .
Elke dag word ik eraan herinnerd dat alles anders is .
Dat IK anders ben .
Door mezelf , door dagelijkse gewone handelingen , door gevoel , door denken en door anderen.
Het gevoel dat je je eigen lichaam niet meer vertrouwt of durft te vertrouwen dat doet pijn.
Het gevoel dat je eigen lichaam jou in de steek heeft gelaten .. dat doet pijn.
Dat maakt boos.
Dat maakt angstig .
Dat maakt onzeker.
En het is vreemd , want in het begin denk je ... oh , het heeft tijd nodig , laten we eerst maar zorgen dat we beter worden .
En dan ben je "beter"en dan is het toch nog niet zoals het was.
Dus dan denk je .. okee het heeft dus nog iets meer tijd nodig .
Gewoon proberen . Iets meer je best doen. Iets harder pushen. Dan lukt het wel.
En dan probeer je .. tegen beter weten in , met vaak de moed der wanhoop , probeer je .
Want je wilt gewoon weer zijn wie je was.
Weer kunnen wat je kon.
Weer voelen en leven en beleven zoals je deed.
Door zo sterk te proberen terug te keren naar hoe het ooit was , loop je jezelf voorbij.
Je doet jezelf tekort. En je doet anderen tekort.
Niet echt bewust , maar je doet het wel.
Want voor de "anderen "ben je gewoon niet meer zoals je was.
Die hebben dat meteen al begrepen en geaccepteerd.
Sommige spreken dat ook keihard tegen je uit.
En dat doet dan verdomde pijn.
Want JIJ wilt niet anders zijn.
Nu 3,5 jaar later vertel ik al mijn pijn en mijn verdriet en zorgen aan een nieuwe therapeut. In de hoop dat hij weet hoe ik weer mezelf kan worden. Dat hij het tovermiddel heeft om mij weer te laten zijn wie ik was.
Maar wat zegt hij ?
Nee, sorry... dan kan ik je niet helpen.
Je kunt niet worden wat je al bent.
Dus als je dat wilt , dan moet je iemand anders zoeken .
Verrast en enigszins verontwaardigd kijk ik hem aan.
Hoezo kun je mij niet helpen ?
Waarom kan ik niet worden wie ik was? Wat ben jij dan voor een therapeut ? Als je dat niet kan ?
Hij legt het me uit.
En ik snap het niet.
Dus hij legt het me weer uit.
En opeens lijkt het alsof ik in een spiegel kijk ..en iemand anders zie.
Alsof iemand de spiegel oppoetst en het beeld opeens helder wordt.
En langzaam beginnen de letters zich te hechten .
Ze vallen op hun plaats en verbinden mijn hart met mijn hoofd.
En vanaf daar sturen ze de boodschap naar elke vezel in mijn lichaam .
ANDERS
Ik ben anders.
Ik ben nieuw.
Ik ben eigenlijk nog maar 3,5 jaar oud.
Ik ben VERANDERD.
Dus ik zal nooit meer worden wie ik was.
Ik zal mezelf opnieuw moeten leren kennen.
Moeten leren vertrouwen en nog het belangrijkste van allemaal.
Van mijn nieuwe ik moeten gaan houden.
Niet meer boos zijn op mezelf.
Niet meer vinden dat ik gefaald heb .
Dat ik niet genoeg doe.
Niet met de moed der wanhoop proberen .
Maar leren.
Stapje voor stapje leren.
En natuurlijk zal ik dan vallen .
Maar ik kan dan ook weer opstaan.
Ik moet niet proberen om als een koorddanser zonder veiligheidstouw te balanceren op het randje van wat ik kan. elke dag opnieuw.
Mezelf pushen tot ver voorbij mijn eigen grenzen en kunnen.
Om vervolgens boos op mezelf te zijn , dat het toch nog niet allemaal lukt.
Ik moet uitvinden en opnieuw ontdekken wat ik kan.
Hoe hoog ik kan klimmen.
Hoe ver ik kan komen.
Ik moet beginnen bij NUL.
Ik ben anders. Ik heb een nieuw nul punt.
Wat geweest is , is geweest.
Maar wie weet wat er nog allemaal kan komen.
Ik ben niet meer wie ik was.
Maar ik ben niet minder.
Misschien ben ik juist wel meer.
Hallo wereld , Ik ben Lidewijde.
xx
