Als ik later groot ben ..

Als ik veertig ben, dan ben ik getrouwd met mijn grote liefde Jacco, hebben we twee jongens , een mooi huisje, een lieve hond en heb ik een eigen schoonheidssalon .Dan geef ik een groot feest met mijn ouders , familie en vrienden en dan ben ik gelukkig.

Dit schreef ik als onnozel, jong , verliefd meisje op 9 maart 1994 in mijn dagboekje.
Hoe anders is het nu.

Morgen is het zover ..dan ben ik 40.
Getrouwd inderdaad met mijn grote liefde Jacco, dit jaar alweer 12,5 jaar.

Ook moeder ben ik inmiddels geworden van twee fantastische jongens.
 Jeremy al 12, een vrolijke beginnende puber en Giliam 6 en soms zo wijs als een tachtigjarige. Zij zijn mijn grote trots en mijn allergrootste rijkdom.

Ook hebben we een mooi huis , welke we net weer aan het veranderen en opknappen zijn , in een fijne groene buurt in Apeldoorn.
Gek eigenlijk dat ik toendertijd niet opgeschreven heb waar we dan zouden wonen. Waarschijnlijk , net als nu , nog steeds ervan overtuigd , dat dat niet zoveel uit zou maken , mits ik maar samen zou wonen met Jacco.

Een hond hebben we niet , niet dat ik dat niet graag zou willen , maar het is er nog niet van gekomen. we hebben soms wel een hond ... we zijn namelijk sinds 2011 vaste oppas ouders van Sandy , het hondje van mijn vader. Dus een klein beetje klopt dit toch wel.
wel hebben we een grappige , eigenwijse hamster die luistert naar de naam Piano. Eigendom van Giliam.

Een eigen schoonheidssalon ...die droom was er even , maar helaas niet verder opgebloeid. De liefde voor het schoonheidsvak is helaas ook gestorven....het bleek uiteindelijk toch echt Schone schijn.

Een groot feest ...ook dat gaat er niet komen.

Vorige week nog had ik totaal geen zin in het vieren van mijn verjaardag. Ik vond niet dat er echt wat te vieren viel en was ook niet echt bijster tevreden wanneer ik terugkeek op mijn veertig jarige leven.
Wat had ik nou eigenlijk bereikt. Waar kon ik , naast mijn twee fantastische kinderen trots op zijn ?
Vragen en spoken die me behoorlijk wakker hielden.

Maar opeens realiseerde ik mij dit weekend dat ik wel degelijk iets te vieren heb. Dus dat een feestje best wel op zijn plaats is.
Vorig jaar in januari was ik er stellig van overtuigd dat ik mijn 39ste verjaardag niet eens zou gaan halen . Het was wel iets wat ik mezelf als doel had gesteld...het halen van die dag. Maar ik had er weinig vertrouwen in dat mijn leven nog veel langer zou duren.De chemo`s lekken mij de das om te gaan doen.zoals een bekende , irritante nederlander vaak gezegd heeft : ik had er de kracht niet meer voor.

Inmiddels zijn we een jaar verder en ziet het er naar uit dat ik zelfs de 40 ga halen .
Tenzij er in de komende nacht iets geheel onverwachts gebeurd, maar dat lijkt me sterk.

Dus dat heb heb ik in ieder geval bereikt. Daarnaast mag ik trots zijn op mezelf.
ja ... dat lezen julie goed ...ik zeg dat ik trots mag zijn op mezelf.
Dat ben ik ook .. trots.
Want ik leef , ik werk weer, ik geniet veel meer dan ik voor mijn ziekte deed ,  vooral van kleine soms onbenullige dingen.
Ik vind zelfs mijn rare krullenbol van nu wel leuk staan.
Ik ben super trots op mijn mannen en ben heel blij met ons huis.

Dacht ik vorige week nog dat ik nog niet zoveel bereikt en/of geleerd had .... daar denk ik inmiddels anders over.

Wat ik heb geleerd is heel belangrijk.
Het leven is kort ..dus je moet er elke dag van genieten.
Ren jezelf niet voorbij , omdat je mee wilt doen met de drukte van iedereen. Het is niet belangrijk dat je een goede baan hebt , een groot huis  en geen avond van de week thuis vanwege alle sociale verplichtingen.
Je leeft niet voor anderen. Je leeft voor jezelf. Wel met anderen ...maar je moet het zelf doen.

Het is belangrijker dat je tevreden bent met jezelf , dat je gezond bent en dat je gelukkig bent.
En dat brengt mij bij 1 van de dingen die ik 20 jaar geleden al opschreef ..
als ik veertig ben ... dan ben ik gelukkig.

En dat klopt.
Nu alleen nog uit zien te zoeken wat ik wil worden als ik groot ben.
Maar daar heb ik nog tijd genoeg voor.
Eerst maar een verjaardag vieren.
al zal het morgen een voornamelijk stille verjaardag worden ... het feestje voor mijn Veertigste .. die komt er.
En de helderste ster zal dan stralen naast mij.

Happy birthday to me.

Het is weer zo`n dag

 Ik baal ..ik baal van mezelf ...want het is weer zo`n dag ..
Zo`n dag waarop ik opsta met allerlei plannen ..maar waar dan niks van terecht komt.

Ik blijf met mijn gedachten maar afdwalen naar de tijd van de chemo kuren en daar rondom heen.
Ik heb mijn laatste gesprek gehad met mijn internet therapeut en zij wenst mij : mildheid voor mezelf.
Nou dat wens ik mezelf ook toe..maar dan nog kan ik er van balen .
Ik wil wel , maar mijn lijf wil niet ..of eigenlijk ijn hoofd wil niet.t
Ik begin aan een mail voor mijn werk ..
en even later vind ik mezelf teruglezend in mijn eigen blogs en aantekeningen.
Ik wil schrijven en bijhouden wat ik heb meegemaakt , maar ook dat lukt me soms niet.

Ik heb veel aantekeningen en daar wil ik nog verhaaltjes van maken. Maar het lukt me niet.
Het lijkt of ik vast zit ..ik sta stil .. en toch moet en wil ik verder.
Ik had zoveel willen doen vandaag.
En nu kijk ik naar de klok en zie ik dat het alweer bijna tijd is om Giliam van school te halen .
De tijd vliegt.
en ik kijk hier om me heen en merk dat ik niet gedaan heb wat ik wilde doen.
en daar baal ik van . want waarom niet ?
Tja daar kan ikmezelf geen antwoord opgeven ..
Ik denk dat het komt door aanstaande donderdag ..
dan is er weer een belangrijke stap in het herstelproces. Mijn medische tattoo.
Maar daar ben ik ook wel gespannen voor. Want zou het goed gaan . Zou het echt zoveel verschil maken ? zou het mooi worden?
Allemaal dingen die door mijn hoofd spoken ..en al die gedachten .. die leggen me een soort van lam.
En daar baal ik van .

Dus het is weer zo`n dag ...zo`n baal dag .
En daar verander ik niks aan . Dus laten we het maar zo
Morgen is er weer een dag ....dan hopelijk geen baaldag.

nieuw van buiten...oud van binnen

Ik kijk in de spiegel .. en zie een jonge meid.
weer aardig wat haar ..ook al zijn het de laatste 2 weken eigenwijze krullen die hun eigen leven leiden...en niet in model willen blijven zitten.

wat minder wallen onder de ogen , vanweg een fijne vakantie in Portugal.
een licht kleurtje door de portugeze zon.

Mijn nieuwe shirt zit goed ..kortom eigenlijk geen reden tot klagen.
En een ieder die mij ziet zal ook denken een jonge , frisse dame.

Maar van binnen ?
Daar kraakt het en daar piept het. zitten de gewrichten vast geroest. knakken de spieren en blijven de tenen gevoelloos.
kracht in mijn handen om potten open te draaien .. nee niet meer aanwezig.
mijn linkerarm kan ik niet boven schouderhoogte krijgen vanwege de ingekorte borstspier en het gevaar op verschuiven van de prothese,

de opvliegers zijn weer volop aanwezig ..inmiddels niet alleen maar s`nachts.
Mijn humeur schommelt per dag en ik onthou de simpelste dingen heel slecht.

Als ik belangrijke dingen niet op schrijf , dan ben ik ze kwijt,
Namen komen niet meer als vanzelf naar boven en ook de pincodes zijn regelmatig zoek in mijn hoofd.
Kortom van binnen voel ik mij een oud , krakkemikkig mens.

En dat is het meest irritatnte van alles.
In de periodes van de operatie en de chemo kuren kon ik het aardig overzien .
Ik wist binnen welk tijdsbestek wat zou plaats vinden. Ik wist ongeveer hoe de dagen na de chemokuur zouden verlopen , maar belangrijker ..ik kon aftellen ..4 dagen na de kuur en ik wist dat ik begon op te knappen. 10 dagen na de kuur en de meeste bijwerkingen waren weg .

Maar nu ... nu krijg ik geen chemokuren meer en zijn we al een jaar verder ...en nog steeds speelt er zich van alles af in mijn lijf waar ik geen weet van heb.
Er zijn nog volop herstelwerkzaamheden bezig in mij en dat kost heel veel energie. En daardoor werken andere dingen weer niet zoals ze werkten.
En hoe lang dit allemaal gaat duren ?
Daar kan niemand mij een antwoord op geven.
De mammacare verpleegkundige die ik vandaag sprak zei : neem contact op me je oncoloog en laat nogmaals de waardes nakijken.
Maar hou er rekening mee dat de bijwerkingen van de chemo wel meer dan 3 jaar kunnen duren ..

Het is een tegenvaller.
Want ik zou me graag ook van binnen zo ged willen voelen als hoe ik er van buiten uitzie .

Een nieuwe kans

Een herhaling van iets is niet altijd leuk.
Maar deze keer was de herhaling heel erg fijn en bijzonder voor mij.

De groep van Giliam had afgelopen maand het thema ETEN in hun klas.
Ik was al meegeweest op excusrsie naar de albert Heijn. Iets wat erg leuk en ook nog leerzaam voor mijzelf was.
Maar nu kreeg ik een mooie uitnodiging om te komen eten in Restaurant De Schakel.

Vorig jaar rond dezelfde tijd (januari 2013) kreeg ik dezelfde uitnodiging.
Ik had het op de kalender gezet en keek er net als Giliam erg naar uit. Denkende dat ik dan net in mijn "goede"dagen na de chemo zou zitten ..
Helaas waren er toen geen goede dagen na de 5e chemo en lag ik met zware hoofdpijn en een longontsteking in bed.
Te ziek om eruit te gaan , te ziek om met Giliam mee te gaan. En ook Jacco kon geen vrij nemen om naar het Restaurant te gaan. Wat een teleurstelling ..zowel bij mij als bij Giliam.

Gelukkig kon en wilde Opa zutphen wel.
Dus die kwam heel snel naar apeldoorn gereden en ging naar de school voor de lunch.
Daar waren Giliam en ik destijds heel erg blij mee.En ook opa genoot toen van de lunch.

Nu was ik niet ziek en dus kon ik naar de Lunch.
De hele week keek Giliam er al naar uit en wel 100 x werd mij gevraagd of ik echt wel kwam eten.

Nu was het zo ver.
Op deze stralende winterdag met een strakblauwe lucht en een zonnetje. Wat het geheel nog eens extra glans gaf.

De kinderen stonden allemaal met koksmuts en menu in de hand bij de deur te wachten op hun gasten .
Toen Giliam mij zag , sprong hij blij een paar keer op en neer.
Hij bracht mij netjes naar een tafeltje en gaf mij zijn zelfgemaakte menu.
Voorgerecht; toastjes met franse kaas
Hoofdgerecht: een pannenkoek met suiker
Nagerecht: een fruitverrassing
en een glas fris sap....zogenaamd witte wijn.

Wanneer alle gasten aan hun tafel zitten , worden we toegezongen door de kleine kokkies.
Daarna gaan ze weg om de gerechtjes te halen.

Mees blijkt helaas geen gast te hebben , dus komt vragen of ik misschien ook zijn eten wil proeven.
Nou dat is echt boffen , twee keer lekker eten van twee prachtige ventjes.
De toastjes hoef ik niet te delen , maar van de pannenkoek willen beide kokjes  zelf toch ook wel wat proeven.
En ook de fruitspiesjes met druiven en mandarijntjes delen we met ons drietjes
Smikkelen en smullen en onze buikjes vullen..

Daar zit ik dan te stralen en te genieten , zo blij dat ik erbij kan zijn en kan genieten van mijn trotse kok en zijn vriendje.
Die ondertussen ieders op 1 been van mij hebben plaats genomen.
De juf loopt langs en geeft me een bemoedigend klopje op mijn schouder.
Fijn he zegt ze.

Ja, zeg ik heel fijn.

Giliam kijkt naar mij en naar zijn juf en zegt : ja mama , toch heel fijn dat je niet dood bent ...anders had opa weer moeten komen eten.

Gelukkig stond de juf net met de doos tissues in haar handen ...die hadden we beide nodig.

Maar Giliam had helemaal gelijk. Want ik had vorig jaar niet durven denken dat ik dit nog eens mee zou mogen maken.

Een prachtige tweede kans, een  vol Geluksmoment.

 Liefs Lidewijde