Het is nu 5 dagen na mijn 4e chemokuur.
Vanmorgen dacht ik dat ik er wel weer " een beetje" was..
dat ik me weer wat beter voelde ..
Ook ingegeven door het feit dat dat na de derde kuur ook ongeveer zo was.
Maar nu aan het einde van een ochtend waarin ik eigenlijk niet echt iets heb gedaan ..ben ik alweer vreselijk moe.
Dat Moe zijn is zo overheersend aanwezig ..het is om moe-deloos van te worden.
Ik ben dan ook mijn eigen grootste energievreter dat besef ik me ook wel.
Ik heb in mijn hoofd van die ongeschreven regeltjes die vinden dat IK dingen MOET doen.
Zo vind ik het waardeloos van mezelf dat ik zover achter loop met deze blog.
En dat terwijl deze blog begonnen is uit een eigen behoefte om op te schrijven hoe het een en ander verlopen is.
Er zijn geen regels voor, er is geen deadline,ik verdien er geen geld mee, niemand zit er echt op te wachten ..
en dan toch zorgt het voor iets waarvan ik vind dat ik het MOET doen en dat ik er mee door moet.En waar ik dan dus tijd aan besteed om te bedenken dat ik vind dat ik weer wat moet schrijven. Terwijl dat alleen maar van mezelf hoeft.
Ik heb tenminste gelukkig nog geen mailtjes gehad met de vraag ; zeg .. waar blijft de rest van je blog verhaal :-)
En kijk dat is nu een goed voorbeeld hoe ik mezelf nog moeier maak.
Wie weet hoe ik daarvan af kom ?Daarnaast vind ik ook dat ik best nog wel kan doen op een dag. Eten maken of brood smeren zijn toch de normaalste dingen van de wereld. En echt alles elke keer vragen dat maakt ook moe.
Lege kopjes op tafel ? ik breng ze wel naar de aanrecht. ze lopen er niet vanzelf heen en om nu te vragen aan jacco of de kinderen om het te doen ..
Er zijn heel wat dingen die mij energie kosten nu en doordat het me nu zoveel energie kost , besef ik dat opeens beter. Maar naar anderen toe is het heel erg lastig uit te leggen.
Die zien niet dat ik iets doe. Of misschien is dat mijn ervaring en vind ik dat jullie vinden dat ik " maar niks doe .." ?
Maar zonder gekheid.. het moe zijn is iets waar ik niet op voorbereid was.
Tuurlijk, ik wist dat het zwaar zou zijn. Ik ken de verhalen en heb de voorbeelden gezien.Ik heb de waarschuwingen gelezen en de uitleg gekregen van de artsen.
Maar als het jezelf dan overvalt ..dan is het moeilijk te plaatsen.Of beter gezegd , moeilijk te accepteren.
Dat heeft er ook mee te maken dat NIETS doen niet meer in onze huidige levens past.
We moeten , of we willen of niet , veel doen. Regelen en plannen.
Zeker met twee kleinere kinderen en een gewoon huishouden.
Daarnaast heb je nog alle andere zaken die tijd en aandacht vragen en die je ook niet zomaar wilt laten vallen.
Zoals het contact met je vrienden, het denken aan verjaardagen of informeren naar hoe het met anderen gaat. allemaal zaken die energie kosten.
En energie .. die is nu op.
Het is heel moeilijk uit te leggen die vermoeidheid.
Want het is meer dan gewoon moe zijn. Het is een totaal gebrek aan energie.
De gedachte dat ik zo dadelijk naar de wc moet ...maakt al moe.. want dat betekent opstaan en lopen ..
Dat is niet voor te stellen voor mensen die dat niet zelf ervaren.
Aan het einde van de dag , voel ik me zo moe ..dat het me gewoon moeite kost om gewoon rechtop te blijven zitten.
Ik kreeg gisteren nog de opmerking .. ; " ja, ik ben ook weleens moe "
En eigenlijk dacht ik toen bij mezelf ... Wees blij !
Want diegene die dat zei , was of is dan moe van iets wat hij/zij gedaan had. Iets echt gedaan had. Bijvoorbeeld de kamer opgeruimd, de kinderen naar school gebracht, de boodschappen gedaan en de bedden verschoond.(normale dingen toch op 1 dag ?)
Dan heb je dus resultaat en is de moeheid een beloning ..
Maar ik doe niks ... en ben meer dan moe.
Toch is ook dat laatste niet waar.
Dat weet ik ook wel.
Ik lijk niks te doen ..maar in mij is mijn hele lichaam aan het werk , heel erg hard aan het werk , met elke cel die het in zich heeft om te herstellen.
De Chemo zorgt ervoor dat alle zich sneldelende cellen worden afgebroken.
Dat zijn dus bloedcellen , haarcellen , huidcellen , darmcellen, beenmergcellen ...
alle sneldelende cellen. En mijn lichaam probeert die afgebroken cellen ook weer aan te vullen. Maar DAT kost energie. Daarnaast kost het energie om het gif van de chemo af te voeren en daarnaast nog de energie die ik aanvraag door wakker en actief te zijn. Qua energiepeil sta ik dan ook DIK in de rode cijfers.!
Dus als je dat zo bekijkt ... dan is mijn moeheid ook een beloning,
Alleen is het in een niet zo aantrekkelijke vorm verpakt.
Ik ga dus proberen om minder kritisch naar mezelf te zijn. En mezelf minder regels op te leggen.
Want dan kan ik misschien iets meer genieten van het resultaat van het harde werk.
Genieten van het moe zijn.
Zou dat kunnen denken jullie ?
Maar mochten jullie bruikbare tips hebben die geen enrgie kosten ... meer dan welkom.!
Lieve groetjes Lidewijde
