Chemo

 Chemo

Ik voel me zo kwetsbaar, zo klein,zo naakt maar vooral zo eenzaam. 
Er is verdriet,  zo ontzettend veel verdriet.

Verdriet dat sluimerend elke dag aanwezig is

Niet echt te omschrijven of uit te leggen is.

Maar wat men ook niet snel ziet , want dat wil ik niet.

Ik wil niet ziek zijn, Ik wil niet zwak zijn

Ik wil het echt domweg gewoon niet.

Ik ben ziek, ik ben misselijk.

Ik heb het koud , koud tot in het diepste van mijn hart.

Nog 4x, nog 3x, over de helft, 
nog 2x , 1x  en de laatste ook daar weet ik de datum al van.

De naald gaat in een nog niet kapotte ader

Alleen het zien  ervan geeft  mij al pijn.

Steeds minder ruimte om het infuus goed te krijgen

Weer een litteken  lichamelijk en emotioneel erbij.

Maar ook weer een stapje dichterbij de overwinning.

Ik zie het gif wat ik vrijwillig in mijn 
aderen laat spuiten.

Het loopt langzaam door het plastic slangetje mijn lichaam in.
Het voelt als ijswater.

 Het doordringt mijn totale zijn met een vreselijke kou.

Huilen, verdriet, wat ben ik tussen 
alle mensen vreselijk alleen.

Tuurlijk veel familie  staat  voor me klaar.

Vele vrienden leven met mij mee.

Geven steun , liefde, troost , adviezen , praktische hulp.

Proberen mij te begrijpen , proberen mij te helpen

Maar nog voel ik mij alleen

Zo ontzettend alleen.

Schaamte, omdat ik kaal ben, 
omdat ik kanker heb, omdat ik bang ben. 

Omdat ik mezelf niet meer herken in de spiegel.

Mezelf niet meer graag zie in de spiegel, mijn vertrouwde eigen ik kwijt ben.

Ongewild, zomaar verloren door iets wat toesloeg als een huurmoordenaar.

Zo intens bang dat ik het niet ga redden .

Dat ik dit alles voor niks doe en vecht tegen iets wat al vast staat.

Bang omdat ik niet normaal meer kan functioneren.

Het wel uit alle macht probeer , maar omdat het gewoon domweg niet gaat.
Schaamte, voor de vermoeidheid.

Te moe om de dag te beginnen. Te moe om mezelf recht op te houden.

Een intense moeheid die maakt dat ik me intens uitgeput voel.
Bang voor het braken , voor het rennen naar de wc.

Dat ik mijn onschuldig slapende kids wakker zal maken.

Met mijn nachtelijk gespook en mijn ellende.

Bang voor mijn tranen , omdat ik weet ze mogen er zijn

Maar soms weet ik niet eens waarom

Dan kan ik niet zeggen waarom ik huil en daar niet mee stoppen kan.
Ik wil niet huilen , ik wil geen  tranen.

Ik sluit me af, alleen nog ik, 
mijn kale kop, mijn pijn  en mijn verdriet.

Huilen doe ik alleen. 
Chemo verwerk ik alleen.
Machteloosheid, ontreddering, eenzaamheid.
Taxotere ,Adriamycine,Clycofosfamide,
Prachtige woorden voor een niets ontziend  en alles slopend gif.

Gif wat mijn leven sloopt, me ziek maakt , me moe maakt

Maar wat me hopelijk ook beter maakt en misschien ook sterker maakt.

Maar eerst afbreekt , sloopt ... als een losgeslagen sloopkogel

Op zoek naar die ene mogelijk achtergebleven kankercel.

Die mij wellicht ooit ook te grazen nemen zal.

Ik, alleen ik en mijn nooit stilstaande gedachten.

De vele woorden, vragen , twijfels die maar blijven knagen in mijn hoofd.

Ik leef alleen in mijn kleine wereld,
een wereld waarin ik mij verdwaald en verloren voel.

Maar ook een wereld waarin alleen ik uit kan komen.

Die alleen ik groter kan maken.

Huilen huilen huilen...
zijn mijn tranen dan nooit op? 

Stomme Chemo !

Stomme Kanker!

Stomme Kale kop!

Lidewijde Blaauw