(Eigenlijk al veel eerder , maar toen had de heks het op mijn moeder voorzien.)
Nu was ze plotseling terug voor mij.
38 jaar , gelukkig getrouwd, gezegend met 2 fantastische zoons, een warme liefdevolle familie en veel lieve vrienden.
Mijn leven was prima.
Natuurlijk op dat moment 9 juni 2012 .. waren er wel wat donkere wolken. Maar geen storm of noodweer.
Er was het grote verdriet om het verlies van mijn moeder , nog maar 9 maanden daarvoor.
De zorg om mijn vader die net geopereerd was en een nieuwe heup had gekregen.
En de lichte angst dat mijn allerbeste vriendin ook borstkanker zou hebben.
En juist door dat laatste zat ook ik nu op de mammapoli.
Want opeens voelde ik ook iets geks.
Dat zit tussen je oren dacht ik.
En niet alleen ik dacht daar zo over .. mijn man , de huisarts , de echoscopist en de chirurg allemaal dachten ze dat het maar "een idee "was.
Maar voor de zekerheid toch maar verdere onderzoeken.
Juist omdat ik dacht dat het niks zou zijn, ging ik "even snel "alleen naar de onderzoeken, voordat ik ging werken.
Maar toen was daar die vreselijke vrijdag.
Mijn man en ik zaten te wachten bij de mammapoli, voor de uitslag van het biopt en het werd later en later en de onrust bij mij werd groter en groter.
Eindelijk werden we binnen geroepen.
En nog voordat de arts assistent uitgesproken was .. wist ik het al.
Foute boel ..borstkanker
Mijn wereld stortte in.
Dit kon gewoon niet waar zijn ! Maar waar was het wel.
En het bleek ook nog eens het slechste van het slechste scenario.
Triple Negatieve Borstkanker graad 3.
Dus aggressief en eigenlijk met geen echte mogelijkheid tot bestrijding.
Vanwege mijn jonge leeftijd zou er eerst uitgezocht worden of er erfelijkheid in het spel was en daarna zou een borstamputatie en chemo volgen.
Omdat het hier om triple negatieve borstkanker ging was chemo ook de enige behandelmogelijkheid.
Op dat moment 3 jaar geleden stond ik daar allemaal niet zo bij stil.
Ik was voornamelijk bezig met bedenken hoe ik dit kon gaan overleven. En gek genoeg ook .. met hoe erg ik het vond voor met name mijn gezin en familie.
Na het verlies van mijn moeder kon het gewoonweg niet gaan gebeuren dat ze mij ook zouden moeten gaan verliezen.
Een groot deel van die dagen is nog steeds wazig.
Zo heb ik geen enkele herinnering aan hoe we (mijn man en ik samen) toen thuis zijn gekomen.
Wel weet ik dat heel kort erna mijn zus , zwager en vader er waren. En hoe fijn ik dat vond.
Inmiddels zijn we dus 3 jaar verder.
Ben ik dus 3 jaar verder.
3 jaren die zwaar zijn geweest
3 jaren waarin ik mezelf kwijt ben geraakt en weer opnieuw heb gevonden en af en toe nog weer kwijt ben.
3 jaren waarin ik probeer te focussen op de "goede"dagen en de kleine geluksmomenten.
3 jaren waarin mijn man en ik sterker verbonden zijn geraakt dan daarvoor.
3 jaren vol angst en onzekerheid en hoop en verdriet.
3 jaren waarin ik net als een nieuwgeborene weer heb moeten leren leven.
En nu zit ik dan weer in de wachtkamer bij de oncoloog.
Weer duurt het lang en weer krijg ik een vreemd gevoel in mijn buik.
Het duivelsedubbelfrismannetje op mijn schouder begint steeds harder te roepen...
Het zal toch niet ?
Want de boze heks heeft 3 jaar geleden 1 zaadje geplant welke steevast bloeit en extra lijkt te gaan groeien op momenten als deze : het zaadje van de angst .
Kleine pijntjes worden opeens enge monsters.
Onbetekende vlekjes worden enge tumoren.
Angst groeit als een niet te remmen onkruid.
Het houdt mij wakker snachts.
Bezoekt mijn jongste , waardoor hij droomt en niet zonder mij wil slapen.
Zorgt voor bezorgde , gespannen blikken van mijn oudste , om te zien of alles nog wel goed gaat met mama
en spookt rond in mijn man , maar die zegt dan niks , om mij niet nog ongeruster te maken.
Angst ....bijna nog erger dan de ziekte zelf.
We worden binnen geroepen en mijn arts kijkt blij.
Alles is prima zegt hij. Hoe voelt U zich?
Ik moet even verwerken wat hij heeft gezegd , dus bijna automatisch geef ik het antwoord : goed hoor.
Mooi , u ziet er ook heel goed uit. Heeft U uw haar anders ?
Kijk dat is nou een leuk gespreks onderwerp .. mijn veranderde haren :-)
Maar het nieuws is dus helemaal goed.
En dat is belangrijk , want bij Triple negatieve borstkanker is de kans op terugkeer van ... in de eerste 3 jaar na de behandeling het grootst.
Maar dan ook vaak onherstelbaar .
En nu zijn we de 3 jaar dus voorbij.
We hebben de TOP gehaald.
En ik zeg WE.. want alleen had ik hier niet kunnen komen.
Daarvoor heb ik echt de hulp en de kracht van iedereen om mij heen nodig gehad.
Dankbaar en blij ben ik voor alle lieve familie en vrienden die in mij bleven geloven.
Die mij zijn blijven steunen en elke keer weer heel hard voor mij hebben geduimd.
enorm dankbaar voor de liefde van mijn man , die me soms letterlijk hier doorheen heeft gedragen.
Dankbaar voor dit goede nieuws.
Op de weg naar huis , dringt het langzaam tot me door ... dat er heel misschien dan toch nog een goed einde aan mijn sprookje komt.
En ze leefde nog lang en gelukkig ??
Ik hoop het wel.
 |
| Blijf geloven in je eigen sprookje. |
