4 Oktober 2012 , een spannende dag

Op Donderdag  4 oktober mogen we terug naar het ziekenhuis.

Vandaag hebben we eerst een afspraak bij Dr. Bouma voor de uitslag van het schikwachtklier onderzoek.

Tijdens de operatie wordt er een lymfeklier opgezocht en deze wordt gesplitst.
De eerste helft onderzoeken ze ter plekke om te zien of er uitzaaiingen of onrustige cellen aanwezig zijn.
De tweede helft wordt opgestuurd en op kweek gezet.
Vandaag komen we voor de uitslag van de tweede helft.

Gelukkig hoeven we niet lang te wachten en zijn we vrij snel aan de beurt.
Dr Bouma is tevreden over het verloop van de operatie.
Hij meldt ons gelukkig snel, bijna als eerste,  dat er verder geen uitzaaiingen gevonden zijn in de klieren.
Een ENORME opluchting !

Daarna vertelt hij dat ze ook onderzocht hebben hoe agressief de soort van kanker was die ik had.
Helaas (en dat is toch wel schrikken) blijkt het om de meest agressieve vorm te gaan.
Iets wat ook blijkt uit het groeiverloop. Aangezien de tumor bij ontdekking( 4-07-2012) nog onder de 1cm was en bij de operatie al 1,7 cm ! (26-09-2012)

Echter doordat deze doort NIET reageert op hormonen (wat op zich positief is) en ook niet gevoelig blijkt te zijn voor Eiwit. (Hercepin gevoelig) is de meest agressieve vorm van Chemo enkel in te zetten als preventief wapen. Bestralingen zijn gelukkig verder niet nodig , omdat er een alghele verwijdering heeft plaatsgevonden.

Dat deze kanker niet reageert op eiwit is wel erg goed nieuws. Want wanneer dit wel het geval was geweest, zou dat hebben ingehouden dat ik zeker 15 maanden lang chemokuren moest ondergaan.
Dit omdat het vrij lang duurt eer door toediening van de speciale medicijnen het lichaam ongevoelig wordt voor de reactie op de eiwitten.

Dat er chemo als nabehandeling zou volgen , daar hadden Jacco en ik al rekening mee gehouden.
Hoeveel chemo kuren het gaan worden , weet Dr. Bouma ons helaas niet te vertellen.
 Dat horen we zsm van de internist.(weer een ander deurtje in het ziekenhuis).

Maar het blijft moeilijk om je te realiseren dat de tumor weggehaald is. Dat alle snijranden schoon zijn (ja er is ook niks meer over :-( ..)
en dat er ook geen uitzaaiingen zijn gevonden , maar dat je dan toch meerdere keren chemokuren moet ondergaan.
Dus gif toegediend krijgt , waar je veel complicaties bij ondervindt ... en dat dat dan is om beter te worden.
Of om het beter te zeggen , om te voorkomen dat er misschien ergens nog een piepklein klotecelletje van de kanker rondzwerft , die je op een later tijdstip fataal kan worden indien men hem nu niet vernietigd met de chemo.

Ze zeggen dan dat je zelf de keus hebt .
Maar zeg eerlijk ... een ECHTE keus is het toch niet. En garanties geven ze niet.

Na het gesprek met Dr.Bouma gaan we door naar Dr.wever van de Plastische chirurgie.
Daar moeten we helaas wel wat langer wachten.
De drain is inmiddels zo dat hij nog wel loopt, maar nog net niet onder de hoeveelheid waarop hij er vanaf mag.
De zuster verwacht dat dat de volgende dag zal zijn.

Om een infectie te voorkomen laat ze het bijna volle flesje nog zitten. Er wordt afgesproken dat we de volgende morgen bellen wanneer blijkt dat er minder dan 20 ml wondvocht uitgelopen is.
Verder worden de grote pleisters verwijdert en de kleine draadjes van de uitstekende hechtingen.
Dr. Wever komt maar heel even zelf kijken (die is altijd druk) maar ze is heel erg tevreden.Helaas verteld ze me wel dat het dove gevoelloze gevoel in de huid ook voor altijd zal blijven. Iets wat ze niet eerder had uitgeldf en wat mij toch wel erg tegenvalt. Maar goed belangrijker is wel dat het er goed uitziet en dat de operatie geslaagd is. Dus ook wij zijn toch wel erg blij en tevreden.
Hierna zit onze ochtend ziekenhuis erop en kunnen we weer blij naar huis.

 Maar eerst rijden we even langs de winkel om TAART te halen !
Want zo een goede uitslag als vandaag , dat verdient een taartje natuurlijk.

Opa is bij ons thuis met de kinderen en hij is ook heel erg opgelucht door het goede nieuws.
Samen eten we het lekkere taartje en genieten van het goede nieuws.
Nu is het verder een kwestie van herstellen en aansterken en dan wachten op de afspraak met de internist en de datum over wanneer de chemokuren zullen starten.
Maar de arts heeft wel gezegd dat dat meestal pas 8 weken na de operatie is. Dus we hebben nog even de tijd.
Hoewel sinds de diagnose kanker TIJD een heel ander begrip is geworden voor ons.

Taart om het goede nieuws te vieren. 

Naar huis.

Op Vrijdag  28 september , de tweede dag na mijn operatie , komt Dr wever langs en zij vertelt mij dat ik inderdaad DIE dag naar huis mag !
Een grote schok ! Ook al had ik er al een beetje rekening mee gehouden en over liggen denken die nacht.

Ik vraag haar naar het waarom en over de verplichte 5 dagen die zij eerder aangegeven had. .
Ze antwoorde daarop dat het VEILIGER is om thuis te zijn , dan in het ziekenhuis.
 Het infectierisico is thuis kleiner ..
Mits ik geen wilde kinderen en/of huisdieren om mij heen heb.

Ik moet dus ook naar huis MET de drain erin ..
De zuster komt mij uitleggen hoe daarmee om te gaan en hoe eventueel het dlesje van de drain te vervangen...
een drain is geen reden om te blijven ook al geeft dat het meeste gevaar op infectie ..
Verder moet ik erg opletten dat er geen huisdieren rondom mij zijn en vragen aan de visite om de handen te desinfecteren... want een verjoudheidsvirus of iets is nu erg risicovol voor mij. niet echt rustgevende adviezen.

Ik ben op zich een kleine beetje blij dat ik weer naar huis mag . Ik mis de kinderen en mijn eigen huis. en in het ziekenhuis krijg je nauwelijks wat drinken en maar een paar kopjes koffie per dag .. dus dat is thuis vele malen beter.. Maar toch vind ik het ook eng en niet zo leuk.

Veel tijd om aan het idee te wennen krijg ik niet.
De zuster staat er al om uitleg te geven en om mij aan te sporen om uit bed te gaan en aan te kleden .
Ik bel eerst Jacco om te vragen of hij mij op kan halen. Hij zegt tegen 13.00 uur te komen zodat Giliam mee jan ophalen en ook uit school is.

Daarna moet ik me omkleden samen met een mammacare zuster die me uitleg geeft over de wondverzorging.
Ik ben erg moe en duizelig als ik terug in bed lig .
Maar wederom weinig tijd voor rust want ... er komt een mevrouw aan met een zuster en dat blijkt de volgende nieuwe patient te zijn ... die dus in mijn bed komt te liggen ...
Een hele ongemakkelijke situatie zowel voor mij als voor haar.
Zij is er samen met haar dochter en beide kunnen niet geloven dat ik naar huis moet , omdat zij in mijn bed moet.

De zuster geeft uitleg aan mij over de drain en geeft de ontslag papieren mee.
Dan vraagt ze hoe laat Jacco komt .
Als ik haar antwoord dat hij tegen 13.00 uur komt ... vraagt zij of het niet eerder kan . De mevrouw wordt namelijk om 13.00 uur geopereerd en moet dus voor die tijd in mijn bed en het bed moet nog verschoond
Wat een bizarre situatie !
Uiteindelijk helpt de dochter van de nieuwe patient mij met het inpakken/uitpakken van de kast en mijn tas
Wanneer Jacco mij om 10.45  uur komt halen, staan ze echt al bijna naast mijn bed met nieuwe lakens....
Goede zorg in Nederland!

De terugweg naar huis is vermoeiend en ik ben behoorlijk duizelig en moe bij thuiskomst. Ook is het met de drain erg spannend en wat lastig.

Jeremy en Giliam komen om 12.15 uur uit school en zijn erg verbaasd , maar ook blij dat ik weer thuis ben .
Echter bijna gelijk ook een ongelukje met de drain ... door een enthousiaste knuffel van Giliam
Dat is dus waarom thuis zijn best "eng" aanvoelt.
Maar het voelt natuurlijk ook wel weer erg fijn.
Ik ga na de lunch naar bed en merk dan pas hoe moe ik nog ben

Maar ja het is ook nog maar pas gelden dat ik geopereerd ben natuurlijk.
De eerste nacht slaap ik erg onrustig . Hoewel mijn bed beter ligt dan in het ziekenhuis .. is op mijn rug slapen en bang zijn dat er iets met de wond en of drain gebeurt toch niet motiverend voor een goede nachtrust.

De ochtend erna moet Jacco eerst meten hoeveel wondvocht erbij is gekomen .. dat is nog best veel 75ml en daarna moet hij helpen wassen en verschonen.
Ik ben zo moe van dit alles dat ik daarna gelijk weer in slaap val.
Wanneer ik later naar beneden ga .. is er helemaal niemand !
Heel vreemd ..
Maar wat blijkt ...Jacco is met de kids op pas om als kado een tv voor op de slaapkamer te kopen.
een lief kado , want op de slaaplamer zal ik de komende dagen best veel zijn.

Op zondag 30 september komen Cathelijne, Rudi, Arnoud en Joanna op bezoek
Erg gezellig , maar dan blijkt wel dat ze niet moeten zorgen dat je teveel moet lachen ...
Pfff dat doet zeer zeg !
Van Cathelijne krijg ik een mooi boek wat speciaal gerelateerd is aan borstkanker. en ik krijg ook van haar en Rudi een mooi nieuwe beer.
Na overleg met Giliam wordt die beer Bonk genoemd.
Dus nu heb ik Bink en Bonk als nieuwe vriendjes
Lachen is gezond zeggen ze dan .. nou niet altijd hoor.

Pas op maandag komt bij mij echt het besef dat de operatie echt geweest is en dat ik nu moet gaan herstellen.
Dat brengt natuurlijk ook wat tranen teweeg .
De angst op infectie is ook nog groot en ook de angst dat er nog meer gevonden gaat worden .
Ik moet tot vrijdag 4 oktober gaan wachten eer we weten of en hoe de uitslag van eventuele uitzaaiingen is.
al met al een hele spannende tijd.

LidewijdeBlaauw: Dansen aan zee. 27 september 2012

LidewijdeBlaauw: Dansen aan zee. 27 september 2012: Op de donderdag na de operatie , komt in de ochtend de " verschrikkelijke " dokter Wijburg kijken. De dokter die ik ABSOLUUT niet wilde en w...

Dansen aan zee. 27 september 2012

Op de donderdag na de operatie , komt in de ochtend de " verschrikkelijke " dokter Wijburg kijken. De dokter die ik ABSOLUUT niet wilde en waar we een hele klacht toestand over hebben gehad.

Niet erg fijn als je net weer een beetje bijkomt. De dokter doet alsof hij gek is (dat is hij in mijn ogen ook) en alsof hij mij niet kent. Dus doe ik dat ook.
Hij bekijkt alles en is tevreden, maar maakt wel nog de stekende opmerking ; nou is toch gelukt he...
Daarna zegt hij ... er komt straks een mammacare zuster met U naar de wond kijken. En dan gaat hij weer.

De buurvrouw naast mij .. die wordt ook bekeken en door hem naar huis gestuurd! Arm mens. .. hele nacht liggen spugen , twee drains en dan naar huis!  Zij is het daar niet mee eens, maar er wordt niks aan verandert.
Ik snap het ook niet goed en ben blij dat ik nog niet naar huis hoef. Hoe vreemdt dat misschien ook klinkt.

Tegen 11.30 uur komt er een zuster vragen of ik me niet eens aan moet kleden?
Huh , ik aankleden? Hoe moet ik dat dan doen? Er zou toch iemand komen om te helpen? En hoe krijg ik zelf mijn shirt uit en aan met drains en een arm die ik niet mag gebruiken ?

O,Ja daar was even niet aan gedacht.
Dus een 45 minuten later , komt er een mammacare zuster om mij te helpen en tegelijkertijd naar de wond te kijken.

Het is best schrikken. Het litteken en alles mag ik niet zien , want dat wordt later op de dag pas verwisseld. Maar dit is al heftig genoeg.Een bont en blauwe , harde , gevoelloze ijsberg. een lelijke Blob!

Ze helpt me verder met aankleden en legt me uit hoe ik het zelf kan doen. Dat is volgens haar vanaf nu de bedoeling...
Uitgeput zowel emotioneel als lichamelijk ga ik terug naar bed.

S`middags komt Jacco met een enorme beer op bezoek. Hihihi die is zo groot (de beer) die kan niet bij mij in bed.
Na elke ziekenhuisopname van mij tot nog toe heb ik een beer van hem gehad. Maar DIT is wel de allergrootste ooit. Hij is ontzettend lief en zacht.De zusters moeten er ook erg om lachen en willen hem ook allemaal wel hebben.
Ook mijn schoonouders komen even langs. Zij moeten zo Giliam en Jeremy opvangen , maar hebben toch even de tijd genomen om snel een kijkje bij mij te nemen. Erg lief.

En dan komt Papa. Hij is terug van de familie reunie. En ik ben erg blij om hem te zien. Beide hebben we ons toch erge zorgen gemaakt en natuurlijk veel aan mama gedacht en alles wat we met haar meegemaakt hebben.Het voelt allemaal zo dubbel. Gelukkig was papa bij zijn familie toen ik geopereerd werd.

Papa heeft een kaart voor mij mee, ik was eerst bang dat het een "tranentrek kaart" zou zijn . Maar gelukkig is dat niet zo. Het zijn twee lachende vingers met een hartje en ik ben er heel erg blij mee.

Aan het einde van het bezoekuur komt de zuster zeggen dat ze zo met mij en Jacco naar de wond wil kijken. Daarom blijft Jacco nog wat langer. Kan mij niet lang genoeg zijn ... bezoekuur is maar kort.
Tegen 16.30 uur pas ! heeft de zuster tijd.
we bekijken het samen en dit keer is het al minder erg en jacco zegt dat het heel mooi gedaan is.
iets wat ik nog niet kan zeggen , maar wat me toch wel meer vertrouwen geeft en een beter gevoel.
Dan is het alweer tijd voor het avondeten en wat slaap.

S`avonds komt Jacco weer terug.Nu is er even geen ander bezoek, dus hebben we even echt tijd voor en met elkaar.
Ik had een kaart besteld voor hem via Greetz die eigenlijk op de dag van mijn operatie bij jacco bezorgd had moeten worden , maar die is 1 dagje later gekomen.
Jacco is er erg blij mee en samen spreken we af dat we DAT ook gaan doen !
Of in Portugal of  op " ons" strand van wijk aan Zee.
Het is een zin uit een nummer van Blof.
En 1 van de nummers die bijzonder speciaal voor ons is.

Maar wij weten het zeker ... over een tijdje ... dan Dansen wij samen weer aan zee.

Nadat Jacco weg is gegaan , komt de nachtverpleging. Die blijkt ook Jacco te heten.
Hij is de eerste die een stoel naast mij zet en veel aan mij vraagt en uitlegt. Hij neem alle tijd en heeft echt aandacht. Iets wat echt zeldzaam is in het ziekenhuis.Ik ben ondanks mijn tranen erg dankbaar voor dit gesprek met hem.
Maar hij zegt ook dat er is gezegd  door de artsen dat ik MORGEN al naar huis mag! Ik schrik me een ongeluk en ben echt van mijn wap.
Morgen al ?? Dat kan toch niet? Ik Moest 5 dagen blijven van Dr.Wever. Ook ivm het infectiegevaar.
Broeder Jacco zegt dat het echt wel goed zal komen en wenst mij een goede nacht.

Maar ondanks dat ik de hele kamer voor mij alleen heb , de deur van de kamer dicht gaat en het bijzonder rustig is ... kost het mij een lange tijd om in slaap te komen.
Morgen naar huis ... iets wat je anders graag hoort ... is nu een beangstigend (dubbel) gevoel.

De knuffel aap Schrik.27-09-2012

De nacht na de operatie heb ik redelijk geslapen.
Half in een wazige droom toestand , waarbij je niet weet of dat je slaapt of dat je wakker bent.
De drains aan de linkerzijde doen zeer en de borst-kant aan de linkerzijde voelt alsof er een groot gapend , maar vooral pijnlijk gat zit.

En telkens vliegen er brandende steken doorheen die zeer doen tot in het puntje van mijn tenen.
Ik weet dat Jacco langs is geweest , maar dat lijkt enorm lang geleden.Ik mis hem en ik mis vooral Giliam en Jeremy. Kon ik ze maar even ruiken en knuffelen.

Naast mij op de kamer ligt een dame die 2 nieuwe borsten uit vrije wil heeft gekregen.
Een maatje groter...
Ik bedenk me dat zij waarschijnlijk net zoveel pijn heeft als ik ... dat is ook te merken aan het vele overgeven dat ze doet en de morfine pomp die ze uiteindelijk krijgt..... maar ik kan me niet voorstellen dat je dit soort pijn uit vrije wil wilt ervaren.

Het is trouwens niet echt fijn hoor , het idee dat zij daar ligt omdat ze haar borsten groter wilde hebben en ik omdat ik er 1 kwijt ben tegen mijn wil.Daarnaast had ze op het bezoekuur een hele horde mensen aan haar bed. wat voor mij erg vervelend was.Misschien voor haar ook , aangezien ze er beroerder aan toe lijkt dan ikzelf.
het meest vervelende is dat mevrouw de buurvrouw de deur naar de gang open wil hebben. Daardoor hoor je van alles en is de kamer allesbehalve donker.
Ik heb iets waardoor ik niet kan slapen met open deuren ... dus het is behoorlijk vervelend vind ik persoonlijk.

De zuster komt tegen 2 uur langs om de wond na te kijken en wat controles uit te voeren. Alles okay zegt ze.Probeer maar wat te slapen. Gelukkig doet ze het gordijn rond mijn bed dicht, dat scheelt weer iets.

Ik zak daarna in een diepe slaap. en droom dat ik met mijn moeder over het strand van Manta Rota loop.
We kletsen samen , maar ik kan me niet meer herinneren wat we samen besproken hebben.
Wel herinner ik me het gevoel van Rust en dat ik geen pijn had.

Giliam heeft mij zijn kleine zachte knuffelaapje meegegeven, zodat ik daarin kon knijpen als de prik van de dokter een beetje pijn deed.
Ook Jeremy gaf mij een vrolijk rasta poppetjes knuffel mee, om vrolijk te worden.
Beide heb ik op mijn buik gelegd toen ik ging slapen.
De aap heb ik kennelijk toch in mijn linkerhand genomen en op mijn rechterarm gelegd....want tegen 5.00uur komt er een zuster die mijn bloeddruk wil meten.
Zij probeert dit heel zachtjes te doen , zonder mij echt wakker te maken .
Maar omdat ze in de zachte aap grijpt inplaats van mijn blote arm , slaakt ze een verschrikt gilletje ..
Ik schrik daar natuurlijk wakker van.

Ze kan er om lachen en vindt het eigenlijk wel heel erg schattig.
Omdat ik nu wakker ben , merk ik dat ik best wel knaagje in mijn maagje heb.
Het is ook al vanaf 5.30 uur de vorige dag dat ik iets gegeten heb.
De Zuster brengt mij 2 beschuitjes met jam en een kopje slappe thee.
Ik wil liever koffie , maar dat mag helaas nog niet.
Het eten smaakt en blijft gelukkig binnen. Ik voel me gelijk iets beter.

Om 8.00 uur krijg ik koffie.
Een Nieuwe dag is begonnen.
Lidewijde versie 2.0

Lieve groetjes Lidewijde Blaauw

Ik en mijn Blob

Het is alweer een tijdje geleden dat ik mijn gevoelens en emoties aan dit plekje heb toevertrouwd.
Waarom?
Tja ..naar het antwoord op die vraag was ik ook op zoek.

Ik was blijven steken bij het moment dat ik geopereerd was.
Dat ik besefte dat de operatie gelukt was.... en dat er in theorie(ook in het echt) een nieuwe versie van mijzelf was.

Maar tja ..kennelijk kon die nieuwe versie niet precies verwoorden hoe het was.
In gedachten had ik bedacht dat ik na de operatie (mits ik niet plat was) heel blij zou zijn. Ik had gekeken naar de mooie Sylvie in haar Hunkemoller reclame en bedacht dat ik er na de operatie (en wat hersteltijd) ook zo uit zou zien. Dat ik ook net zo trots en fier in mijn bikine od sexy jurkje rond zou lopen.
Want ik richt mij graag op diegene die helemaal hersteld zijn en op positieve dingen. Dat helpt me en heeft me altijd goed geholpen.
Maar nadat ik eenmaal de twee blogs over de dag voor en de dag van de operatie had geschreven ... kwam ik bij het vervolg.
Lidewijde 2.0 ............... de nieuwe ik.

 4 Weken al loop ik met in mijn achterhoofd dat ik verder WIL schrijven...maar elke keer wanneer ik ervoor ging zitten lukte het niet.
En in de stralende heppie de peppie Sylvie van der Vaart van de Humkemoller ....daar herkende ik me totaal niet in.

Ondertussen heb ik al wel blogjes gekrabbeld over mijn eerste chemo en over mijn uitvallende haren.
Die zijn nog niet te lezen , want zo werk ik niet :-)

Elke gek zijn gebrek en het mijne is dat ik vind dat dat dat niet kan..
De volgorde moet kloppen.

Gisteravond opeens besefte ik me dat ik er niet over kon schrijven omdat ik het niet kon accepteren.
Mijn nieuwe borst is in medisch en esthetisch opzicht een succes.
Een meester werkje van Dokter wever , zeker ook nu er zich geen infecties hebben voor gedaan en de roodheid van het litteken begint weg te trekken.
Ook de 2 zeer dichtbije personen die het hebben mogen zien , vinden het mooi.

Wanneer IK het heel objectief zou moeten beoordelen , dan zou ik zeggen ...niks mis mee.
Heel mooi gedaan en in een bh verpakt zie je het niet. Zelfs in een bikini zie je het niet.Dus dan kan ik zo naast Sylvie gaan staan :-)

Maar ik bekijk het helaas niet objectief. Ik bekijk het op de enige manier die ik nu kan ... met mijn gevoel.
Dat is het punt.
 En het VOELT niet als van mij.
 Het voelt niet als deel van mij.
Daarbij komt dat er in een groot deel van de huid ook gevoel mist.

Ik weet nog goed dat ik de ochtend na de operatie aan de verpleegster vertelde dat ik me afvroeg wanneer de verdoving helemaal uitgewerkt zou zijn.
Iets wat natuurlijk een zeer verbaasde uitdrukking bij haar teweeg bracht en waarop ze dan ook aarzelend antwoorde ;" verdoving ?" " Welke verdoving?"

De huid rondom en op voelde namelijk bij aanraking alsof het nog verdoofd was ...
En zo blijkt ... dat blijft.
Inmiddels is het iets verbeterd door misleiding training van mijn hersenen (daarover later meer) , maar er zijn zenuwen doorgesneden... en dat herstelt zich nooit.
Dat is iets was me moeite heeft gekost om te verwerken.En iets waar ik me ook helemaal niet op had ingesteld of voorbereid.

In feite is dat dus ook wel de kern van het probleem , in zoverre  er een probleem is natuurlijk , waarom ik niet verder kon schrijven.
Mijn gevoel overheerste en had mijn schrijven verdoofd.

Gelukkig denk ik dat ik door het  opschrijven van dit stukje ..ik verder kan.
Want ik moet voor en van mezelf mijn verhaaltjes kwijt.Ik merk dat dat mij helpt.zoals schrijven mij altijd heeft geholpen.
Dus dat ga ik dus vanaf nu ook weer doen.

En wie weet, misschien kom ik dan zelfs uiteindelijk uit bij een wat betere beschrijving van mijn nieuwe ik.

Maar voor nu ... dus even niet
Mijn nieuwe borst voelt voor mij als een Blob , of een soort van ijsberg.
Hoe mooi die dan ook is. Hij werkt nog verdovendt

Maar we houden moed. Zoals altijd.
Wie schrijft die blijft is het aloude gezegde ... dus bij deze ... ik schrijf , dus ik blijf.

Lieve groetjes Lidewijde.

                               Dit is mijn idee van een BLOB , dus niet zoals de pc game , de blob met t mannetje.

Alles blijft anders.

Ik lig in een bed .... en probeer vast te stellen waar ik ben.
Wazig zie ik een klok in de verte op de muur ..
16.50 uur ? Dat kan toch niet kloppen ?

Dan voel ik het .. de pijn , een brandende stekende pijn..
Het voelt alsof er een enorm gat zit aan de linkerkant op de plek van mijn linkerborst en hart..
Ik tuur nog eens naar de muur .. ja de wijzers staan echt bijna op 17.00 uur.

Ik hoor iemand vragen ; " mevrouw, gaat het , wilt u een zakdoek?"
Een zakdoek ? waarvoor ? Ik heb pijn , mijn linkerhand doet pijn en mijn linkerkant...
Dan legt U Uw hand toch naar beneden mevrouw ..
En ik voel hoe iemand helpt mijn hand naar beneden te leggen.

Dan zie ik een vriendelijk gezicht, en voel ik hoe iemand mijn wangen afveegt..
Geeft niks , laat maar stromen die tranen. Tegenhouden is niet goed.

Het is allemaal goed gegaan hoor. Dokter Wever en Dokter Bouma zijn tevreden.
Ze hebben alles weggehaald.
 De tumor is nu echt weg.
De prothese is geplaatst.
 De klier was schoon.Dat is voor nu een hele goede uitslag.
 Uw man is al gebeld.....

 Alles weg gehaald ?
Prothese..?
 Gelukt...?
 Tevreden...?
Dan dringt het echt tot me door.... het is gebeurd... de operatie is geweest.....en het is gelukt.
Ik heb nog een borst ... ik ben niet plat.

De tranen stromen weer.
En weer voel ik de warme hand die ze weg veegt.

Wilt U iets hebben tegen de pijn ?
Ja graag ..
Ok, we geven u even een spuitje en dan mag U ook al naar de afdeling terug.
Dan zal Uw man zo meteen wel komen.

Wanneer ik weer wakker word zie ik dat het bijna 18.00 uur is.
Ik lig op een 2-persoons kamer. Ik kan naar buiten kijken.
Naast mij ligt een andere mevrouw.Ook net geopereerd.

Weer kijk ik naar buiten.
En ik bedenk me
Het uitzicht is hetzelfde als daarstraks..
De lucht is iets donkerder omdat het al avond is geworden.
Maar het is hetzelfde uitzicht.

Alleen ik ben niet  meer hetzelfde.
Ik kijk anders naar hetzelfde uitzicht.
Ik zal nooit meer hetzelfde zijn
Vanaf nu blijft het ALTIJD anders ...

Lieve groetjes
Lidewijde Blaauw

B-Day , de dag van de operatie.

Op woensdag 26 september was het dan zover ..

De dag van mijn borstamputatie en reconstructie. De dag waarop ik voor altijd zou veranderen. Waarop alles voor altijd zou veranderen.

Ik heb slecht en weinig geslapen. Om 2,30 uur ben ik eruit gegaan en heb ik 3 afscheidsbrieven geschreven.
Ik hoop dat ze niet nodig zijn en stop ze op een plek waarvan ik denk dat ze wel snel gevonden zullen worden wanneer het nodig is.

Dan val ik toch nog in een korte maar diepe slaap.Totdat de wekker mij om 5,30 uur ruw wekt. Zachtjes loop ik nog even langs de slapende kids. Wat heerlijk om hun zo zorgeloos slapend in bed te zien liggen.
Dan naar beneden voor een licht ontbijt.Maar echte trek heb ik niet.

We moeten ons al vroeg melden in het ziekenhuis op afdeling B7.
Echt tijd hebben ze nog niet voor ons op de afdeling. Maar ik krijg al wel een bed toegewezen, echter na de operatie kom ik op een andere kamer te liggen. Dus mijn koffer kan ik nog niet uitpakken.

Om 8.30 moet ik eerst nog naar de röntgen.
Daar zal een arts speciale radio actieve vloeistof in de tumor spuiten en dan moeten we 2 uur wachten.Wachten totdat de vloeistof vanuit de tumor bij de eerste lymfeklier  aangekomen is. En die klier ... dat wordt dan dus de poortwachter  klier en die zullen ze splijten en later op kweek zetten.

Het inspuiten van de Tschernobyl  vloeistof is pijnlijk en gemeen. Het lijkt alsof je door een een enorme wesp gestoken wordt...
Daarna moet ik elke 5 minuten even mijn borst masseren (erg vervelend) om er zo voor te zorgen dat de vloeistof goed verspreidt.
In de tussentijd mogen we gewoon wandelen , lopen en of winkelen....(alsof je dat laatste ook echt wilt gaan doen).

Ik heb heel sterk het gevoel dat ik naar buiten moet , de frisse lucht in... weg ... weg van het ziekenhuis ... het liefst hard wegrennen voor alles .... want alles in mij roept ; IK WIL DIT NIET !!
Maar de ratio wint het weer en dus maken we een klein ommetje buiten samen. Maar omdat het zo koud, winderig en nat is ... wachten we de rest van de tijd af in het ziekenhuis restaurant.
 Gelukkig mag ik nog zwarte koffie drinken.
En ik ren me een ongeluk naar de toiletten. Van de zenuwen en vanwege de 1,5 liter water die ik verplicht was te drinken.De tijd lijkt echt voorbij te kruipen .... wat kan wachten lang duren zeg.

Dan mag ik terug naar de röntgen.
Daar worden er van 3 kanten foto`s gemaakt en lig ik gesandwiched op een soort draaischijf om de juiste klier op te sporen.
Die wordt " volgens het boekje" gevonden aan de rand van mijn oksel.
Hij wordt gemarkeerd met donkere inkt en dan mag ik terug naar de afdeling.

Daar moeten we nog even wachten. en zo zitten Jacco en ik samen stilzwijgend bij elkaar.
Opeens is er telefoon geweest van de O.K en dus moet ik snel een operatie hemd aan, twee pijnstillende en 1 kalmerend pilletjes slikken en dan mijn bed in.

Jacco mag mee tot voor de O.K ruimte.
Daar is het druk en moeten we even wachten. Dan is het tijd om afscheid te nemen.
Geen tranen nu ... geen tranen .... ik slik ze weg.Dag mijn lief tot vanavond.

Dokter Wever tekent op de OK  alles af en overlegd met Dokter Bouma.
Beide verzekeren mij dat ze goed geslapen hebben en er het volste vertrouwen in hebben. Dat vraag ik hen namelijk.
Dat ik slecht geslapen heb is niet erg , want dat mag ik zo dadelijk doen.

Dan gaan we naar OK 4.
Dokter Wever heeft ervoor gezorgd dat ze er vanaf te begin van de operatie bij is en dat stelt mij enorm gerust.
De anesthesist vraagt van welke muziek ik hou.
Blof heeft hij helaas niet , maar Michael Buble wel.
Denk aan mooie dingen zegt hij.
Ik zie dat het 12.10 uur is en hoor Michael zingen : ... and i`m feeling good.....

Lieve groetjes
lidewijde Blaauw

Afscheid

Ik weet je kunt het me niet uitleggen
en ik kan jou het waarom ook niet zeggen
Maar nu is bijna de dag daar
en nemen wij voorgoed afscheid van elkaar

We kunnen gewoon niet langer samen zijn
Daarvoor doe jij mij teveel pijn.
Jij bent verandert en niet meer te vertrouwen
dat doet me verdriet , maar ik kan niet meer op je bouwen.

Jij was zo bijzonder voor mij
toen ik je net had was ik zo blij
je gaf me het gevoel een mooie vrouw te zijn
ook al gaf je me ook elke maand wat pijn

Jij hebt mijn kinderen met je melk verwend
vooral snachts een bijzonder intens geluks moment
Je hebt me ook veel  momenten van passie gebracht
Daarom had ik dit van jou ook echt niet verwacht

Ik weet dit afscheid doet jou vast ook veel pijn
maar het zal zowel voor jou als voor mij het beste zijn

Lieve borst, bedankt voor alles wat je mij hebt gegeven
Maar vanaf morgen...
ga ik zonder jou .. door met mijn leven.

Vaarwel , lief deel van mij.

Lidewijde Blaauw

woorden

Nu zo vlak voor mijn operatie , zijn er weinig dingen meer te zeggen
En tegelijkertijd nog heel veel.

Wat nu vooral speelt is de invloed van WOORDEN
en de verborgen woorden die er soms bij horen.

Woorden kunnen werken als een virus.
Als je vaak genoeg tegen iemand zegt dat hij/zij dom of dik is ... dan zal die persoon dat uiteindelijk ook geloven.
Maar woorden hebben soms ook veel "bagage"
en die bagage die zie je niet , maar zijn wel verbonden met het woord.
Kanker is zo een woord.
Als je het hoort dan schrik je.
Als je het hoort in verband met iemand die DAT heeft ... dan denk je : oh jee , die gaat dood.
Of op zijn minst ... dat dat heel slecht nieuws is, dat er dan weinig toekomst meer is , dat het gepaard gaat met pijn en verdriet en moeilijkheden.
Dat klopt allemaal.
Maar bedenk dan dat degene die de Kanker heeft ... dit allemaal zelf ook weet. Maar dat diegene moet geloven dat al die negatieve dingen niet van toepassing zullen zijn.

Door positief te zijn, te denken en te blijven bereik je meer positiviteit.
En positiviteit kan ook zeker werken als een virus. Maar dan wel als een positief virus.

Hetgeen wat ik de laatste maanden het meest gehoord heb is : " ik weet niet wat ik moet zeggen , ik vind het zo erg .."
Tja en wat moet ik daar dan mee?
Ik vind het ook erg. Maar dan voor mezelf en voor diegene die mij heel dichtbij aan het hart liggen.
Zij staan er machteloos bij.
Maar helemaal machteloos zijn ze niet.
juist door te steunen , te helpen en door positief te blijven voor mij en met mij , juist daardoor word ik sterker.
Afgelopen week en weekend heb ik samen met Jacco plannen gemaakt voor de toekomst. Ik heb hard gewerkt aan schilderijtjes die ik in het voorjaar op de markten wil gaan verkopen. Jacco is druk geweest met meedenken en meehelpen .. en dat heeft enorm geholpen.Daarnaast hebben we heerlijk samen gegeten (zonder kids) en ook een relaxte zondag gehad samen zonder kids. Maar die tijd samen hebben we bewust niet besteed aan zware gesprekken.Want door SAMEN te zijn , voelen we en weten we dat het goed komt.
Dat is iets wat mama ons ook geleerd heeft en waarvan zij toch zeker het bewijs van is , dat positief zijn werkt.Blijven lachen en blijven genieten. elke dag weer. Wie vandaag leeft , heeft morgen mooie herinneringen.
Dus wanner je me steunt of aan me denkt ... doe het dan positief.
De nare dingen bedenk ik dan zelf wel ;-(


Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik niet heel vreselijk erg tegen de operatie opzie.
Ik heb vertrouwen in de artsen. Ik weet dat ze al hele mooie resultaten hebben geboekt.Dus echt bang voor de operatie ben ik niet.
WEL voor daarna. Hoe zal ik me voelen ? Wat zullen ze ontdekken. Hoe zal ik mezelf zien.Zal het nieuwe " deel" wel bij me passen en zal mijn lichaam aardig zijn tegen de prothese en het niet afstoten?
DAT zijn de dingen waar ik bang voor ben,
Maar dat is pas vanad donderdag aan de orde..
Dus ik probeer me daar niet al te druk om te maken.
Problemen die er nu nog niet zijn kan ik toch nog niet oplossen.Dan creeer ik enkel maar problemen.
Dus al met al .... er valt gewoon niet veel te zeggen.

Ik voel me goed. Ik maak me wel zorgen , maar ik maak ook plannen voor na de operatie.
Ik heb vertrouwen in de toekomst en daardoor weet ik dat alles goed gaat komen.
Dus doe mij een plezier.... als ik even vergeten ben dat het goed komt.
Vertel het me dan. En wees blij voor mij en met mij dat ze een oplossing hebben.
Kanker is erg.Het is vreselijk en oneerlijk. Maar geef kanker niet nog meer kracht door er zo negatief naar te kijken.

En als laatste tip : als ke niet weet wat te zeggen ... dan hoef je niks te zeggen. ER ZIJN is dan vaak voldoende.

In stilte kunnen de mooiste dingen gezegd worden.


Heel veel lieve knuffels
Lidewijde

Geen balans is ook balans

Woensdag 19 augustus 2012 , 
Eigenlijk zou dit de dag voor mijn operatie moeten zijn.
Dan zou ik vanmiddag naar de afdeling moeten en alle andere gesprekken daar hebben.

Maar door de toestand van vorige week en uiteindelijk MIJN  keuze voor een andere arts ..
is mijn operatie nu pas over een week.Op woensdag 26 september 2012.

Een week dat klinkt lang , maar voelt kort.
Zoveel nog willen en niet alles kunnen. Maar daarbij ook zoveel gevoel wat mijn verstand in de weg zit.
Ik had mij voorgenomen om zo rustig mogelijk en zo goed mogelijk in balans te zijn voor mijn operatie.Maar nu besef ik mij dat dat niet gaat lukken. Zoals wel vaker bij mij , werken hart en hoofd weer niet geheel samen.

Doordat ik er vanuit gegaan was dat ik de 20ste geopereerd zou worden, had ik het een beetje zo gepland dat ik dan nu niks meer hoefde te doen.
Maar toen werd het uitgesteld. En dus kun je toch weer meer doen.

Zo ben ik begonnen met het maken van leuke schilderijtjes , die mijn zus dan wel voor mij wil verkopen op de markten waar ik anders samen met haar had gestaan.
Een leuke ontspannende bezigheid en erg verslavend.

Daarnaast begonnen met opruimen van de Salon kamer. Ik zal daar geen schoonheids behandelingen meer gaan geven( ook dat is dus iets wat ik nu echt voorgoed afsluit) , dus wil ik er graag een praktische werkkamer van maken. Zodat niet elke keer onze hele eettafel in beslag is genomen door mijn werkstukken.

Maar met het opruimen kwam ik ook veel kaartjes en briefjes tegen van mijn moeder. Overal plakte ze kleine memo briefjes op. Bijvoorbeeld bij een boek welke ze had gelezen ; " mooi boek,bedankt voor de tip".
En veel fotoos, fotoos die nog wachten totdat ze ingeplakt worden. Bijvoorbeeld van de eerste paar jaren van Jeremy en Giliam.Ik ben nooit zo`n moeder geweest die precies alles bijhield in groeiboekjes. Dacht altijd , dat doe ik wel als ik meer tijd heb.

Dus met dat opruimen komen er opeens weer veel herinneringen en gevoelens om de hoek. Maar ook angst en twijfels.
Want tja het opruimen is gericht op de toelomst. Ik hoop toch ook tijdens mijn herstel en tijdens de chemo wel wat schilderijtjes te kunnen maken en misschien ook wel weer zelf op een markt te staan.
Maar door de angst , de herinneringen en de gevoelens denk je toch ook weer veel aan het verleden.
En denk ik .. " wat als dit het is ? .." Wat dan ? Dan blijven al die fotoos oningeplakt...

Daar dus maar niet aan denken !
We gaan voor de toekomst!

En 1 ding is zeker, daar ben ik nu wel achter gekomen.
De toekomst is ook gevuld met angst, twijfels,hoop en gevoel.
Dus dat is mijn geruststelling. DAT blijft hetzelfde voor en na de operatie.

Maar door dit alles zit ik nu in deze extra week tot 26 september met onrust.Niet de onrust zoals vorige week , met de hoge emoties en de vele extra gesprekken in het ziekenhuis. Nee de fysieke onrust. Ik kan maar moeilijk de rust vinden in mijn hoofd. En die onrust voel ik toch ook in mijn lijf.

Ik weet niet goed wat daar aan te doen. Vanmiddag wel even naar de huisarts om toch een klein advies daarin te vragen . Maar of zij de antwoorden heeft ?
Ik ben bang van niet.
Mochten jullie zinnige tips hebben , dan hoor ik die ook graag.

Mijn conclusie is dus  : er is weinig balans momenteel.
 Maar ach , geen balans is ook een vorm van balans.
Zolang we maar op het koord blijven lopen en niet gaan ......

Lieve groetjes Lidewijde Blaauw

transformatie van de adelaar

De titel van deze blog vinden jullie misschien vreemd , maar als je verder leest zul je het misschien snappen.

Mijn stapeltje met " zorgen" wordt echt met de dag groter. En niet alleen mijn stapeltje, maar binnen mijn familie bij elk gezinslid afzonderlijk.Ieder heeft zijn eigen stapeltje ..

Het voelt bijna als een Jenga toren... het lot heeft deze dingen opgestapeld en af en toe wordt er gelukkig ook een blokje weg genomen , maar nu ben ik persoonlijk toch wel op het punt aangekomen dat ik erg bang word dat er een verkeerd blokje wordt weggenomen.

En wat er dan gebeurd dat laat zich raden ...

De grootste reden voor deze zorg is de operatie van mijn broer morgen. Voor een paar weken terug werd er angina pectoris bij hem gediagnosticeerd en dacht men dit met medicatie en een aangepaste leefstijl onder controle te kunnen houden. Maar binnen een week is het opeens zover dat hij morgen een dubbele bypass operatie moet ondergaan.

Dat is een open hart operatie! En dat op de leeftijd van 40. Soms is het toch echt niet te bevatten hoe dingen kunnen lopen.

Daarbij komen de herinneringen aan de laatste levensdagen van mama vorig jaar deze periode. Die mij zowel bijzonder dierbaar zijn , kracht geven als ook  beangstigen en verdriet doen. 

Mijn eigen op handen zijnde operatie .. vanaf vandaag nog maar 15 dagen.

De zorgen rondom mijn kinderen en met name Jeremy die toch in een heel belangrijk schooljaar zit. En dan ook de spanningen , het verdriet en de pijn die dit alles ook mijn vader bezorgd.Met daarbij het gevoel van onmacht dat ik dat voor hem niet weg kan nemen.

Het is erg moeilijk om de juiste balans te vinden in alles. De balans die zo nodig is om te zorgen dat mijn Jenga toren niet omkukelt.

Nu lees ik graag en vaak vind ik juist in boeken en verhalen weer inspiratie en kracht om door te gaan.

En wat wil het toeval ? Vanavond  las ik bij toeval (als dat bestaat) een verhaal over de Adelaar.

En laat de Adelaar nu van toepassing zijn op mijn broer. 

Het verhaal raakte mij diep en voor mijn gevoel heb ik er veel aan. 

En juist omdat het mij zo raakt en zo inspireert wil het in het kort met jullie delen.Ik hoop dat het anderen die dit lezen ook kan steunen. 

De adelaar :

De adelaar is 1 van de weinige vogels die een hoge leeftijd kunnen halen. Ze kunnen wel 70 jaar oud worden.

Maar ondanks dat de adelaar een machtige en krachtige vogel is, heeft deze soort 1 probleem.

Als een adelaar 40 jaar is dan is zijn bek afgestompt en scheef gegroeid.Dit maakt het moeilijk,dan wel onmogelijk zijn eten te scheuren.

Zijn klauwen/ nagels vergroeien en slijten niet meer, dus kan hij zijn prooien niet meer goed grijpen.

Zijn borst veren worden te dik en plakken tegen hem aan.En zijn staartveren zijn te beschadigt om de juiste sturing aan zijn vluchten te geven.

De adelaar heeft dan slechts nog 2 opties.

Doodgaan of...

transformeren.

En nu wil het gegeven (het mooie van de natuur) dat de adelaar altijd kiest voor de tweede optie.

De adelaar vliegt naar zijn nest , hoog op een bergtop,vaak rond zijn geboorte plek.

Daar begint hij als eerste met zijn snavel op de rotsen te slaan. Net zo lang totdat zijn scheve, afgestompte bek(snavel) eruit valt.

Dan wacht hij tot er een nieuwe snavel aangroeit.

Daarna begint hij met zijn nieuwe bek zijn klauwen uit te trekken.

 En weer wacht hij totdat ook daar nieuwe nagels aangroeien.

 Vervolgens plukt hij de te dik geworden veren van zijn borst en uit zijn staart en weer wacht hij totdat er nieuwe zijn aangegroeid.

Dit alles kost de adelaar zeer veel energie en natuurlijk veel pijn.

 De hele transformatie duurt rond de 150 dagen. Maar de adelaar doet het ..

Waarom ?

Omdat hij weet dat wanneer hij dit alles doorstaan heeft.

Hij de daarop volgende 30 jaar weer trots en hoog kan vliegen.

Machtig en indrukwekkend als altijd. 

Dit verhaal zegt mij dat je soms transformaties moet doorstaan. Juist omdat je er beter van wordt.

Juist omdat je dan weer door kunt gaan.

Natuurlijk maak ik mij zorgen . En natuurlijk zie ik nog steeds tegen de hele " transformatie " op.

Net zoals dat mijn broer vandaag schreef " dat hij een beetje bang was ".

Dat is logisch. Dat mag ook en dat moet misschien ook.

Maar wij gaan alle twee voor OPTIE TWEE.

En samen zullen we volgens jaar TROTS hierop terug kijken.

Machtig levend .

Lieve groetjes Lidewijde 

Lelijke,oude, boze,chagrijnige Trol.

WAAROM ??

Tja dat is een vraag die ik mijzelf  in de afgelopen 2 jaar vaak genoeg heb gesteld.
en de laatste dagen nog vaker.

Waarom worden de mensen waarvan wij het meeste houden te snel van ons afgenomen.
Waarom moeten wij leren om te gaan met dat gemis.
Waarom worden mensen ziek?
Waarom heb ik kanker gekregen ?
Waarom moet mijn broer nu al , zo jong , aan zijn hart geopereerd worden ?
Waarom,waarom,waarom?

Een antwoord op die vragen dat krijg ik natuurlijk niet.
En eerlijk gezegd als ik er over nadenk (en dat doe ik natuurlijk constant) dan WIL ik ook helemaal geen antwoord.

Ik ben katholiek opgevoed, dus met het idee dat er een God bestaat. en dat hij/zij in de hemel zit en op ons let.
Nou ik betwijfel dat.
Natuurlijk kan dat een heel verhaal op zich worden , waarin ik kan gaan uitleggen waarom ik dat betwijfel , maar dat doe ik niet.Geloof is prive en heel persoonlijk en dat is voor een ieder weer wat anders.

Maar stel je nou voor, Stel je nou gewoon eens even voor , ..DAT die God dus echt bestaat.
 En dat ik dan s`avonds wanhopig aan hem vraag : "oh God ! waarom overkomt ons dit toch allemaal ? " "Waarom moeten wij dit allemaal meemaken ?"

En dat er dan opeens een donkere brom stem zomaar uit het niets  zou antwoorden : "Nou mijn beste kind. JIJ bent niet lief geweest." " Jij hebt je niet aan de regels gehouden." "Je hebt niet genoeg aan mij gedacht." " ik vind dus dat je dit verdiend."

Dat wil je toch niet ?!
Dus het klopt dat ik me soms wel 100 x per dag afvraag ....WAAROM 
Maar eigenlijk als ik heel eerlijk ben , wil ik dat helemaal niet weten.

Ik ben er ondertussen wel achter gekomen  hoor hoe het allemaal zo komt.
Het komt namelijk allemaal  door...... de lelijke , oude, boze, Chagrijnige TROL!

Ergens boven in een andere dimensie , daar zit die lelijke,oude,boze,Chagrijnige Trol.
Het is echt een foeilelijk ding.
Niemand vindt hem aardig , niemand praat tegen hem of zorgt voor hem.Niemand weet eigenlijk dat hij er is.
En dat vindt die trol niet leuk. Hij verveelde zich stierlijk en heeft zich heel lang afgevraagd hoe hij " de mensen" kon laten weten dat hij er was..
Na lang nadenken en rondjes lopen is hij op het volgende macabere idee gekomen.
Hij heeft een rad van Ongeluk gebouwd en daar heeft hij alle nare dingen die hij kent opgezet. Het is een enorm rad , vol met kleine ongelukjes, grote rampen en enge ziektes. Maar om het niet helemaal vreselijk te maken , heeft hij ook 3 hele smalle strookjes gemaakt met GELUK erop.

Daarna heeft hij alle mensen klein en groot die hij kent op lootjes geschreven en in een oude pot gestopt.
Vervolgens is hij begonnen..
Elke dag (hij heeft toch niks beters te doen ) .. dan geeft hij een draai aan zijn rad van ongeluk ... en grabbelt hij een lootje .
Die twee uitkomsten zet hij dan bij elkaar en dat stuurt ie naar onze wereld.

Daarna gaat hij kijken wat er gebeurd..
Tot zijn verbazing ziet hij wel dat de ellende en de rampen aankomen.
Maar vervolgens merkt hij ook dat de mensen zich wel afvragen Waarom hen het overkomt. maar niet snappen of ontdekken dat het door hem komt.
En dus ... draait hij maar weer aan het rad ..

Nu heb ik dus eigenlijk wel geluk.
Want ik heb ontdekt dat alles komt door deze Trol.
Alleen ik weet nog niet hoe ik kan laten weten dat ik het weet.
En misschien is dat dus eigenlijk wel het probleem.

Dus omdat ik eigenlijk nog steeds niet het juiste antwoord heb. En het trollen verhaal misschien ook wel te ingewikkeld is om als antwoord te geven op mijn Waarom vragen ...
Heb ik maar besloten dat het enige antwoord op de vraag WAAROM is ..
Het antwoord wat ik ook aan mijn kinderen geef als ik gewoon even geen ander passend antwoord weet ..

WAAROM ? Nou DAAROM !

Lieve groetjes van Lidewijde 

PS: als iemand nu wel weet hoe ik de trol kan laten weten dat ik hem ken ..laat t weten aub.

Moeilijke Keuzes

Afgelopen woensdag , 29 augustus , hadden we naast het bezoek aan de " boobieshop" ook  nog een lang gesprek met de plastisch chirurg.

De vlotte , jonge dame was zeer rap van tong , maar ook erg uitvoerig in het uitleggen van de behandeling en de mogelijke risico`s.
Die risico`s waren er wel wat meer dan verwacht overigens.
Het gevaar op een infectie is met name erg groot.
Maar daarvoor krijg ik speciale huidscrub en neuszalf.
En dan is er nog het gevaar op afstoting van de prothese door je eigen lichaam en het eventueel te sterk inkapselen van de prothese door je eigen lichaam.
Geen fijne zaken om te lang over na te denken. Maar tja soms moet het wel.

Nu is er gelukkig wel nog een mogelijke oplossing voor in de toekomst , wanneer zou blijken dat mijn lichaam een prothese niet accepteert. Dan kunnen ze eventueel een nieuwe borst maken van buikvet met buikhuid. Waarbij ze het dan ook nog aansluiten op een bloedvat waardoor je dus ook weer doorbloeding in de borsten krijgt.  Maar bij deze techniek werken ze het liefst dubbelzijdig, dus twee borsten tegelijk. Daarom kiezen we deze optie nog  maar even niet.

Wel werd er even gecontroleerd of ik dan wel voldoende buikvet had voor zo`n operatie. Dat was net aan het geval.Ik mocht echter niet nog meer gaan afvallen van haar. Nu deed ik daar ook mijn best niet voor , integendeel. Maar goed , nu heb ik dus wel een vrij brief voor taartjes snoepen :-)

Ik opperde toen nog dat ik bij een tekort vast wel wat kon lenen van Jacco.Maar daarop schoot de arts erg in de lach en wees me erop dat ik dan wel " haar op mijn borst zou krijgen ".
Tja daar zitten we ook niet op te wachten natuurlijk.
Gelukkig waren er daarna al wel spontane reacties bij zus en vriendin dat ik van hen gerust wat mocht lenen.
Erg aardig :-)

Maar voor nu is de eerste keuze dus toch een prothese en dan gaan we ervanuit dat dat goed gaat.

Daarnaast moesten we de operatie datum kiezen.
Dat was een zware keuze.
In eerste instantie gaf de arts als keuze : 5 september of 12 september.
Nou 12 september wilde ik absoluut niet ! Dat ligt zo dichtbij de 15e en dat kon en kan ik voor mijn gevoel niet aan.
Maar 5 september dat viel me ook rauw op t dak , want dat zou binnen een week zijn.Ik moest dan voor mijn gevoel thuis nog wel heel veel zien te regelen in zeer korte tijd.
En Jeremy is net in groep 8 begonnen en heeft een informatie avond op die datum. Dus het werd me allemaal wat teveel.

 Gelukkig had de arts er alle begrip voor en mochten we even rustig bijkomen met een kopje koffie.
Ondertussen had ze als andere datum 20 september gevonden.
Maar tja , dat was wel pas over 3 weken en ze wilde toch eerst toestemming van de oncoloog hebben voordat die datum mocht.

Dus terwijl ik probeerde de tranenstroom te stoppen en weer helder na te denken , ging zij overleggen met de oncoloog.
Gelukkig kwam er een akkoord voor de 20ste , dus dat is de datum geworden.
Ook die datum is "belast" natuurlijk. Want vorig jaar was de crematie van mama op die datum.
Maar eigenlijk komt heel september dan niet goed uit.

Want deze dagen is er elke dag wel iets speciaal wat mij doet denken aan mama.
Zo was gisteren ook een moeilijke dag.
Vorig jaar spraken wij als gezin met mama over haar laatste wensen en hebben we ons verdriet gedeeld aan de ijssel op het bankje.En met ons gezin een laatste afscheidslunch gedaan in de tuin in Zutphen.
 Voor mijn gevoel nog steeds 1 van de allermoeilijkste maar ook mooiste en meest waardevolle dagen van vorig jaar.
En gisteren (een jaar later) liep ik met mijn gezin te genieten in de apenheul. Even bijkomen van de afgelopen week en extra aandacht hebben voor onze kids.
Dus elke dag nu is moeilijk  en voelt dubbel, omdat je hem zo sterk verglijkt met vorig jaar.

Niemand had ook kunnen bedenken dat ik een jaar later ook zou vechten tegen die vreselijke sluipmoordenaar kanker. Wat overigens ook maar goed ook is. Want dan zou diegene die dat wel bedenkt wel een heel eng persoon zijn.

Wat dat betreft denk ik wel , dat het maar goed is dat sommige dingen niet te kiezen zijn. Want dat zou echt onmogelijk zijn.

Dus nu kijken we naar de feiten en doen we het maar met de feiten die we hebben.
En daarbij maak ik de keuzes waarvan ik denk dat ze goed zijn.
Maar wie weet of dat ook zo is.
Ik in ieder geval niet en daar ben ik eigenlijk best wel blij om.

Lieve groetjes
Lidewijde

The Boobieshop

Dinsdag 29 augustus 2012

Vandaag mogen Jacco en ik weer naar het Lukas ziekenhuis. Ditmaal heb ik een afspraak met Dr.Wever de plastisch chirurg. Er wordt mij telefonisch ook al verteld dat ik dan een " nieuwe" borst moet kiezen. Een vreemd idee.

Vorige week toen ik met M sprak hoorde ik al van haar dat het net een Boobieshop was. Dus die term houden we er maar in. Humor kan je redden toch ?

Bij de lunch vertel ik de kids dat we naar het ziekenhuis gaan en dat zij daarom even naar Wilda gaan.
 Ik zeg maar The Boobieshop , om te plastische termen bij hun te voorkomen.
Ze moeten er wel om lachen, al begrijpt Giliam er natuurlijk niks van.Die noemt mijn borsten " oliebollen" dankzij zijn tante (mijn liefste zus).

Ik maak de opmerking dat ik dan maar gelijk een maatje meer ga vragen. aangezien ik toch moet kiezen.  Jacco is daar ook wel voor en  merkt vervolgens op dat ze dan misschien ook wel andere kleurtjes hebben.

En zo opeens zegt Jeremy ; "Nou misschien kun je dan ook wel lampjes erin krijgen ?.."

Jacco en ik kijken hem lachend en verbaasd aan .. en hij antwoord : "ja, nou het zijn toch koplampen! " en onderwijl schiet een rode kleur van zijn mond over zijn wangen naar zijn oren.
Een enorme lachbui van ons allemaal is het gevolg.
Heerlijk zo'n puber :-) En weg is de spanning.

We brengen de kids naar Wilda en rijden door naar het ziekenhuis.
Na 10 minuten wachten roept een jonge ,slanke,blonde dame op hakken van wel 15 cm ons binnen.
Dr.C. Wever is de Borst-reconstructie expert en is verbonden aan Het Umc en aan het Antonie van Leeuwenhoek ziekenhuis.Ze schijnt heel erg goed te zijn.

Naast heel erg goed in borsten , is ze in ieder geval heel erg goed in ontzettend snel praten. Zo ratelend snel dat zowel Jacco als ik ons afvragen of ze ook nog adem gaat halen.

Wel begint het gesprek met twijfels , want zij vraagt zich toch echt af waarom er een borstamputatie moet gebeuren en geen besparende operatie.
Ik leg haar mijn angst uit en zij kan daar in komen , maar vertelt tevens dat er tegenwoordig toch echt wel goede technieken zijn om toch een mooie reconstructie te krijgen ook na bestraling.
Dit geeft mij toch wel sterk het gevoel dat ik misschien toch een te drastische ingreep heb gekozen.
Ze zegt : ik ga even alles bekijken en opmeten en dan kunnen we besluiten wat we gaan doen.

Zo gezegd,zo gedaan en ze meet en kijkt en voelt en ...
dan komt ze tot de conclusie dat er GEEN borst besparende operatie gedaan kan worden.
Dit vanwege de locatie van de tumor, mijn tengere figuur en het feit dat zij geen cosmetisch bevredigend effect (leuke woordkeuze) kan verkijgen of garanderen.

Dus alle twijfel voor niks en  blijft mijn eerste keuze staan.
Wel geeft het enige geruststelling dat ook deze arts het eens is met mijn keuze en er helemaal achter staat.

Vervolgens gaat ze me de operatie uitleggen met de bijbehorende complicaties . En dat is al met al behoorlijk heftig. Zo bestaat er de kans op afstoting van de prothese,waardoor deze er na de operatie weer uit zal moeten. En is met name het risico van infectie erg groot.

Ik krijg dus een speciale douche-creme en scrub mee naar huis waar ik mij vanaf 3 dagen voor de operatie mee moet wassen. En een speciale neuszalf die ik ook vanaf die tijd en op de dagen rond de operatie moet gebruiken. Om binnendringen van virussen e.d te voorkomen.En dus is er rondom de operatie ook voorzichtigheid geboden met verkouden bezoekers.

Daarnaast legt ze mij uit dat de prothese onder de schuine borstspier geplaatst gaat worden en dat ik om die reden dus een speciale band zal moeten dragen vanaf de operatie tot 6 weken erna.
Ook mag ik dus niet meer tennissen en niet meer roeien ...omdat je dan de borstspier en dus je borst kunt blesseren.

Dus potjandorie ik kan nooit meer Wimbledon winnen of gaan roeien op de Thames.
(kan beide geeneens maar dat maakt niet erg )

Hierna gaan we dan uiteindelijk toch naar ...?
the Boobieshop.
De mamma verpleegkundige die de arts assisteert , neemt ons mee naar een apart kamertje .. en daar komen ze tevoorschijn.......uit een speciale koffer.

Ze worden netjes voor ons uitgestald op tafel. Verschillende borsten in verschillende maten en met verschillend gevoel.
Het ziet er erg vreemd uit.
We moeten/mogen beide voelen en verglijken.
Er is ook een doorgeknipte prothese-borst.
Dit om duidelijk te maken dat deze vulling niet kan gaan lekken.
Tja en welke kies je dan ? Gelukkig bepaalt de arts uiteindelijk de best passende.
Maar een maatje meer wordt lastig (dan ben je ongelijk) en een kleurtje of lampjes ... nee die keuze is er ook niet.
wel een tattoo. Maar die kan dan pas na afloop van eventuele chemo gedaan worden , dat is om de tepel terug te krijgen.

Het gevoel wat ik en Jacco hadden na dit hele verhaal valt moeilijk te beschrijven.
Enerzijds was het licht lachwekkend en aan de andere kant is het zo confronterend en onrealistisch dat het gewoon niet te beschrijven valt.

Toen we uiteindelijk laat in de middag thuis kwamen , lag er een mooi en lief kaartje in de bus van Tante M.
Maar toeval of niet er stond op...

een boot met een roeiend kindje en de tekst : soms moet je gewoon even door roeien...
Tja ... dat door roeien  ..DAT willen we zeker gaan doen. Maar na de 20ste mag IK niet meer roeien...
dus bij deze de vraag ?
Willen jullie mij dan op sleeptouw nemen ?
Of heeft er iemand een buitenboord motortje te leen ?

Lieve groetjes
Lidewijde

Een spannende week

Maandag 27 Augustus 2012 ,

Een nieuwe week is begonnen. Waarschijnlijk een spannende week.
Deze week word ik gebeld over de operatie-datum en heb ik waarschijnlijk een afspraak met de plastisch chirurg.
Het begint nu steeds dichterbij te komen en het voelt steeds spannender.
Een borstamputatie ... het voelt nog steeds afschuwelijk om het uit te spreken. En het voelt ook nog steeds zo onwerkelijk.
Dan ben je 38, heb je twee prachtige jonge zoons en een heerlijke man en het gevoel dat je leven alleen maar beter kan worden ... en dan opeens dit.

Daarbij speelt natuurlijk mee dat het bijna een jaar geleden is nu , dat mama overleed aan de gevolgen van die vreselijke sluipmoordenaar kanker.

Zij wilde ook zo graag en ook zij heeft zo hard gestreden, maar helaas ze heeft niet gewonnen.
Vorig jaar ging rond deze tijd 1 van haar laatste wensen in vervulling ; een laatste ritje over de heide.
En wat heeft ze er toen van genoten.De foto waarop ze zit te genieten in de auto kijkend naar de prachtige paarse heide , zie ik nog dagelijks voorbij komen.

Maar ik gebruik haar , mijn moeder , wel als voorbeeld. Want niemand kon zo positief blijven als zij.
Wanneer wij in tranen zaten , was zij het die ons weer aan het lachen kon krijgen.
Ondanks alles. Dus voor haar ... ga ik vechten .
Voor haar en voor mijn jongens. Maar ook voor mezelf ! Want ik ben nog lang niet van plan om op te stappen.
Maar toch moet ik toegeven dat ... ik wel een beetje bang ben.
een beetje bang maar ... maar dat mag toch wel ?

Daarom heb ik maar besloten om dit Blog aan te maken.
Misschien helpt het om mijn verhaal te delen.In ieder geval helpt het mijzelf om mijn gedachtes op een rijtje te zetten .
En dat lijkt me voor mezelf ook wel zo prettig.
Dus misschien leest niemand dit , dan nog vind ik het leuk om te doen.

Nu maar eens aan de slag in huis. Want nu er elk moment een datum kan komen , lijkt het me handig dat het huis ook op orde is.
Dus voor nu was dit het , maar er volgt vast meer.
De eerste Blog stap is gezet.

Lieve groetjes Lidewijde