Afscheid

Ik weet je kunt het me niet uitleggen
en ik kan jou het waarom ook niet zeggen
Maar nu is bijna de dag daar
en nemen wij voorgoed afscheid van elkaar

We kunnen gewoon niet langer samen zijn
Daarvoor doe jij mij teveel pijn.
Jij bent verandert en niet meer te vertrouwen
dat doet me verdriet , maar ik kan niet meer op je bouwen.

Jij was zo bijzonder voor mij
toen ik je net had was ik zo blij
je gaf me het gevoel een mooie vrouw te zijn
ook al gaf je me ook elke maand wat pijn

Jij hebt mijn kinderen met je melk verwend
vooral snachts een bijzonder intens geluks moment
Je hebt me ook veel  momenten van passie gebracht
Daarom had ik dit van jou ook echt niet verwacht

Ik weet dit afscheid doet jou vast ook veel pijn
maar het zal zowel voor jou als voor mij het beste zijn

Lieve borst, bedankt voor alles wat je mij hebt gegeven
Maar vanaf morgen...
ga ik zonder jou .. door met mijn leven.

Vaarwel , lief deel van mij.

Lidewijde Blaauw

woorden

Nu zo vlak voor mijn operatie , zijn er weinig dingen meer te zeggen
En tegelijkertijd nog heel veel.

Wat nu vooral speelt is de invloed van WOORDEN
en de verborgen woorden die er soms bij horen.

Woorden kunnen werken als een virus.
Als je vaak genoeg tegen iemand zegt dat hij/zij dom of dik is ... dan zal die persoon dat uiteindelijk ook geloven.
Maar woorden hebben soms ook veel "bagage"
en die bagage die zie je niet , maar zijn wel verbonden met het woord.
Kanker is zo een woord.
Als je het hoort dan schrik je.
Als je het hoort in verband met iemand die DAT heeft ... dan denk je : oh jee , die gaat dood.
Of op zijn minst ... dat dat heel slecht nieuws is, dat er dan weinig toekomst meer is , dat het gepaard gaat met pijn en verdriet en moeilijkheden.
Dat klopt allemaal.
Maar bedenk dan dat degene die de Kanker heeft ... dit allemaal zelf ook weet. Maar dat diegene moet geloven dat al die negatieve dingen niet van toepassing zullen zijn.

Door positief te zijn, te denken en te blijven bereik je meer positiviteit.
En positiviteit kan ook zeker werken als een virus. Maar dan wel als een positief virus.

Hetgeen wat ik de laatste maanden het meest gehoord heb is : " ik weet niet wat ik moet zeggen , ik vind het zo erg .."
Tja en wat moet ik daar dan mee?
Ik vind het ook erg. Maar dan voor mezelf en voor diegene die mij heel dichtbij aan het hart liggen.
Zij staan er machteloos bij.
Maar helemaal machteloos zijn ze niet.
juist door te steunen , te helpen en door positief te blijven voor mij en met mij , juist daardoor word ik sterker.
Afgelopen week en weekend heb ik samen met Jacco plannen gemaakt voor de toekomst. Ik heb hard gewerkt aan schilderijtjes die ik in het voorjaar op de markten wil gaan verkopen. Jacco is druk geweest met meedenken en meehelpen .. en dat heeft enorm geholpen.Daarnaast hebben we heerlijk samen gegeten (zonder kids) en ook een relaxte zondag gehad samen zonder kids. Maar die tijd samen hebben we bewust niet besteed aan zware gesprekken.Want door SAMEN te zijn , voelen we en weten we dat het goed komt.
Dat is iets wat mama ons ook geleerd heeft en waarvan zij toch zeker het bewijs van is , dat positief zijn werkt.Blijven lachen en blijven genieten. elke dag weer. Wie vandaag leeft , heeft morgen mooie herinneringen.
Dus wanner je me steunt of aan me denkt ... doe het dan positief.
De nare dingen bedenk ik dan zelf wel ;-(


Ik moet ook eerlijk zeggen dat ik niet heel vreselijk erg tegen de operatie opzie.
Ik heb vertrouwen in de artsen. Ik weet dat ze al hele mooie resultaten hebben geboekt.Dus echt bang voor de operatie ben ik niet.
WEL voor daarna. Hoe zal ik me voelen ? Wat zullen ze ontdekken. Hoe zal ik mezelf zien.Zal het nieuwe " deel" wel bij me passen en zal mijn lichaam aardig zijn tegen de prothese en het niet afstoten?
DAT zijn de dingen waar ik bang voor ben,
Maar dat is pas vanad donderdag aan de orde..
Dus ik probeer me daar niet al te druk om te maken.
Problemen die er nu nog niet zijn kan ik toch nog niet oplossen.Dan creeer ik enkel maar problemen.
Dus al met al .... er valt gewoon niet veel te zeggen.

Ik voel me goed. Ik maak me wel zorgen , maar ik maak ook plannen voor na de operatie.
Ik heb vertrouwen in de toekomst en daardoor weet ik dat alles goed gaat komen.
Dus doe mij een plezier.... als ik even vergeten ben dat het goed komt.
Vertel het me dan. En wees blij voor mij en met mij dat ze een oplossing hebben.
Kanker is erg.Het is vreselijk en oneerlijk. Maar geef kanker niet nog meer kracht door er zo negatief naar te kijken.

En als laatste tip : als ke niet weet wat te zeggen ... dan hoef je niks te zeggen. ER ZIJN is dan vaak voldoende.

In stilte kunnen de mooiste dingen gezegd worden.


Heel veel lieve knuffels
Lidewijde

Geen balans is ook balans

Woensdag 19 augustus 2012 , 
Eigenlijk zou dit de dag voor mijn operatie moeten zijn.
Dan zou ik vanmiddag naar de afdeling moeten en alle andere gesprekken daar hebben.

Maar door de toestand van vorige week en uiteindelijk MIJN  keuze voor een andere arts ..
is mijn operatie nu pas over een week.Op woensdag 26 september 2012.

Een week dat klinkt lang , maar voelt kort.
Zoveel nog willen en niet alles kunnen. Maar daarbij ook zoveel gevoel wat mijn verstand in de weg zit.
Ik had mij voorgenomen om zo rustig mogelijk en zo goed mogelijk in balans te zijn voor mijn operatie.Maar nu besef ik mij dat dat niet gaat lukken. Zoals wel vaker bij mij , werken hart en hoofd weer niet geheel samen.

Doordat ik er vanuit gegaan was dat ik de 20ste geopereerd zou worden, had ik het een beetje zo gepland dat ik dan nu niks meer hoefde te doen.
Maar toen werd het uitgesteld. En dus kun je toch weer meer doen.

Zo ben ik begonnen met het maken van leuke schilderijtjes , die mijn zus dan wel voor mij wil verkopen op de markten waar ik anders samen met haar had gestaan.
Een leuke ontspannende bezigheid en erg verslavend.

Daarnaast begonnen met opruimen van de Salon kamer. Ik zal daar geen schoonheids behandelingen meer gaan geven( ook dat is dus iets wat ik nu echt voorgoed afsluit) , dus wil ik er graag een praktische werkkamer van maken. Zodat niet elke keer onze hele eettafel in beslag is genomen door mijn werkstukken.

Maar met het opruimen kwam ik ook veel kaartjes en briefjes tegen van mijn moeder. Overal plakte ze kleine memo briefjes op. Bijvoorbeeld bij een boek welke ze had gelezen ; " mooi boek,bedankt voor de tip".
En veel fotoos, fotoos die nog wachten totdat ze ingeplakt worden. Bijvoorbeeld van de eerste paar jaren van Jeremy en Giliam.Ik ben nooit zo`n moeder geweest die precies alles bijhield in groeiboekjes. Dacht altijd , dat doe ik wel als ik meer tijd heb.

Dus met dat opruimen komen er opeens weer veel herinneringen en gevoelens om de hoek. Maar ook angst en twijfels.
Want tja het opruimen is gericht op de toelomst. Ik hoop toch ook tijdens mijn herstel en tijdens de chemo wel wat schilderijtjes te kunnen maken en misschien ook wel weer zelf op een markt te staan.
Maar door de angst , de herinneringen en de gevoelens denk je toch ook weer veel aan het verleden.
En denk ik .. " wat als dit het is ? .." Wat dan ? Dan blijven al die fotoos oningeplakt...

Daar dus maar niet aan denken !
We gaan voor de toekomst!

En 1 ding is zeker, daar ben ik nu wel achter gekomen.
De toekomst is ook gevuld met angst, twijfels,hoop en gevoel.
Dus dat is mijn geruststelling. DAT blijft hetzelfde voor en na de operatie.

Maar door dit alles zit ik nu in deze extra week tot 26 september met onrust.Niet de onrust zoals vorige week , met de hoge emoties en de vele extra gesprekken in het ziekenhuis. Nee de fysieke onrust. Ik kan maar moeilijk de rust vinden in mijn hoofd. En die onrust voel ik toch ook in mijn lijf.

Ik weet niet goed wat daar aan te doen. Vanmiddag wel even naar de huisarts om toch een klein advies daarin te vragen . Maar of zij de antwoorden heeft ?
Ik ben bang van niet.
Mochten jullie zinnige tips hebben , dan hoor ik die ook graag.

Mijn conclusie is dus  : er is weinig balans momenteel.
 Maar ach , geen balans is ook een vorm van balans.
Zolang we maar op het koord blijven lopen en niet gaan ......

Lieve groetjes Lidewijde Blaauw

transformatie van de adelaar

De titel van deze blog vinden jullie misschien vreemd , maar als je verder leest zul je het misschien snappen.

Mijn stapeltje met " zorgen" wordt echt met de dag groter. En niet alleen mijn stapeltje, maar binnen mijn familie bij elk gezinslid afzonderlijk.Ieder heeft zijn eigen stapeltje ..

Het voelt bijna als een Jenga toren... het lot heeft deze dingen opgestapeld en af en toe wordt er gelukkig ook een blokje weg genomen , maar nu ben ik persoonlijk toch wel op het punt aangekomen dat ik erg bang word dat er een verkeerd blokje wordt weggenomen.

En wat er dan gebeurd dat laat zich raden ...

De grootste reden voor deze zorg is de operatie van mijn broer morgen. Voor een paar weken terug werd er angina pectoris bij hem gediagnosticeerd en dacht men dit met medicatie en een aangepaste leefstijl onder controle te kunnen houden. Maar binnen een week is het opeens zover dat hij morgen een dubbele bypass operatie moet ondergaan.

Dat is een open hart operatie! En dat op de leeftijd van 40. Soms is het toch echt niet te bevatten hoe dingen kunnen lopen.

Daarbij komen de herinneringen aan de laatste levensdagen van mama vorig jaar deze periode. Die mij zowel bijzonder dierbaar zijn , kracht geven als ook  beangstigen en verdriet doen. 

Mijn eigen op handen zijnde operatie .. vanaf vandaag nog maar 15 dagen.

De zorgen rondom mijn kinderen en met name Jeremy die toch in een heel belangrijk schooljaar zit. En dan ook de spanningen , het verdriet en de pijn die dit alles ook mijn vader bezorgd.Met daarbij het gevoel van onmacht dat ik dat voor hem niet weg kan nemen.

Het is erg moeilijk om de juiste balans te vinden in alles. De balans die zo nodig is om te zorgen dat mijn Jenga toren niet omkukelt.

Nu lees ik graag en vaak vind ik juist in boeken en verhalen weer inspiratie en kracht om door te gaan.

En wat wil het toeval ? Vanavond  las ik bij toeval (als dat bestaat) een verhaal over de Adelaar.

En laat de Adelaar nu van toepassing zijn op mijn broer. 

Het verhaal raakte mij diep en voor mijn gevoel heb ik er veel aan. 

En juist omdat het mij zo raakt en zo inspireert wil het in het kort met jullie delen.Ik hoop dat het anderen die dit lezen ook kan steunen. 

De adelaar :

De adelaar is 1 van de weinige vogels die een hoge leeftijd kunnen halen. Ze kunnen wel 70 jaar oud worden.

Maar ondanks dat de adelaar een machtige en krachtige vogel is, heeft deze soort 1 probleem.

Als een adelaar 40 jaar is dan is zijn bek afgestompt en scheef gegroeid.Dit maakt het moeilijk,dan wel onmogelijk zijn eten te scheuren.

Zijn klauwen/ nagels vergroeien en slijten niet meer, dus kan hij zijn prooien niet meer goed grijpen.

Zijn borst veren worden te dik en plakken tegen hem aan.En zijn staartveren zijn te beschadigt om de juiste sturing aan zijn vluchten te geven.

De adelaar heeft dan slechts nog 2 opties.

Doodgaan of...

transformeren.

En nu wil het gegeven (het mooie van de natuur) dat de adelaar altijd kiest voor de tweede optie.

De adelaar vliegt naar zijn nest , hoog op een bergtop,vaak rond zijn geboorte plek.

Daar begint hij als eerste met zijn snavel op de rotsen te slaan. Net zo lang totdat zijn scheve, afgestompte bek(snavel) eruit valt.

Dan wacht hij tot er een nieuwe snavel aangroeit.

Daarna begint hij met zijn nieuwe bek zijn klauwen uit te trekken.

 En weer wacht hij totdat ook daar nieuwe nagels aangroeien.

 Vervolgens plukt hij de te dik geworden veren van zijn borst en uit zijn staart en weer wacht hij totdat er nieuwe zijn aangegroeid.

Dit alles kost de adelaar zeer veel energie en natuurlijk veel pijn.

 De hele transformatie duurt rond de 150 dagen. Maar de adelaar doet het ..

Waarom ?

Omdat hij weet dat wanneer hij dit alles doorstaan heeft.

Hij de daarop volgende 30 jaar weer trots en hoog kan vliegen.

Machtig en indrukwekkend als altijd. 

Dit verhaal zegt mij dat je soms transformaties moet doorstaan. Juist omdat je er beter van wordt.

Juist omdat je dan weer door kunt gaan.

Natuurlijk maak ik mij zorgen . En natuurlijk zie ik nog steeds tegen de hele " transformatie " op.

Net zoals dat mijn broer vandaag schreef " dat hij een beetje bang was ".

Dat is logisch. Dat mag ook en dat moet misschien ook.

Maar wij gaan alle twee voor OPTIE TWEE.

En samen zullen we volgens jaar TROTS hierop terug kijken.

Machtig levend .

Lieve groetjes Lidewijde 

Lelijke,oude, boze,chagrijnige Trol.

WAAROM ??

Tja dat is een vraag die ik mijzelf  in de afgelopen 2 jaar vaak genoeg heb gesteld.
en de laatste dagen nog vaker.

Waarom worden de mensen waarvan wij het meeste houden te snel van ons afgenomen.
Waarom moeten wij leren om te gaan met dat gemis.
Waarom worden mensen ziek?
Waarom heb ik kanker gekregen ?
Waarom moet mijn broer nu al , zo jong , aan zijn hart geopereerd worden ?
Waarom,waarom,waarom?

Een antwoord op die vragen dat krijg ik natuurlijk niet.
En eerlijk gezegd als ik er over nadenk (en dat doe ik natuurlijk constant) dan WIL ik ook helemaal geen antwoord.

Ik ben katholiek opgevoed, dus met het idee dat er een God bestaat. en dat hij/zij in de hemel zit en op ons let.
Nou ik betwijfel dat.
Natuurlijk kan dat een heel verhaal op zich worden , waarin ik kan gaan uitleggen waarom ik dat betwijfel , maar dat doe ik niet.Geloof is prive en heel persoonlijk en dat is voor een ieder weer wat anders.

Maar stel je nou voor, Stel je nou gewoon eens even voor , ..DAT die God dus echt bestaat.
 En dat ik dan s`avonds wanhopig aan hem vraag : "oh God ! waarom overkomt ons dit toch allemaal ? " "Waarom moeten wij dit allemaal meemaken ?"

En dat er dan opeens een donkere brom stem zomaar uit het niets  zou antwoorden : "Nou mijn beste kind. JIJ bent niet lief geweest." " Jij hebt je niet aan de regels gehouden." "Je hebt niet genoeg aan mij gedacht." " ik vind dus dat je dit verdiend."

Dat wil je toch niet ?!
Dus het klopt dat ik me soms wel 100 x per dag afvraag ....WAAROM 
Maar eigenlijk als ik heel eerlijk ben , wil ik dat helemaal niet weten.

Ik ben er ondertussen wel achter gekomen  hoor hoe het allemaal zo komt.
Het komt namelijk allemaal  door...... de lelijke , oude, boze, Chagrijnige TROL!

Ergens boven in een andere dimensie , daar zit die lelijke,oude,boze,Chagrijnige Trol.
Het is echt een foeilelijk ding.
Niemand vindt hem aardig , niemand praat tegen hem of zorgt voor hem.Niemand weet eigenlijk dat hij er is.
En dat vindt die trol niet leuk. Hij verveelde zich stierlijk en heeft zich heel lang afgevraagd hoe hij " de mensen" kon laten weten dat hij er was..
Na lang nadenken en rondjes lopen is hij op het volgende macabere idee gekomen.
Hij heeft een rad van Ongeluk gebouwd en daar heeft hij alle nare dingen die hij kent opgezet. Het is een enorm rad , vol met kleine ongelukjes, grote rampen en enge ziektes. Maar om het niet helemaal vreselijk te maken , heeft hij ook 3 hele smalle strookjes gemaakt met GELUK erop.

Daarna heeft hij alle mensen klein en groot die hij kent op lootjes geschreven en in een oude pot gestopt.
Vervolgens is hij begonnen..
Elke dag (hij heeft toch niks beters te doen ) .. dan geeft hij een draai aan zijn rad van ongeluk ... en grabbelt hij een lootje .
Die twee uitkomsten zet hij dan bij elkaar en dat stuurt ie naar onze wereld.

Daarna gaat hij kijken wat er gebeurd..
Tot zijn verbazing ziet hij wel dat de ellende en de rampen aankomen.
Maar vervolgens merkt hij ook dat de mensen zich wel afvragen Waarom hen het overkomt. maar niet snappen of ontdekken dat het door hem komt.
En dus ... draait hij maar weer aan het rad ..

Nu heb ik dus eigenlijk wel geluk.
Want ik heb ontdekt dat alles komt door deze Trol.
Alleen ik weet nog niet hoe ik kan laten weten dat ik het weet.
En misschien is dat dus eigenlijk wel het probleem.

Dus omdat ik eigenlijk nog steeds niet het juiste antwoord heb. En het trollen verhaal misschien ook wel te ingewikkeld is om als antwoord te geven op mijn Waarom vragen ...
Heb ik maar besloten dat het enige antwoord op de vraag WAAROM is ..
Het antwoord wat ik ook aan mijn kinderen geef als ik gewoon even geen ander passend antwoord weet ..

WAAROM ? Nou DAAROM !

Lieve groetjes van Lidewijde 

PS: als iemand nu wel weet hoe ik de trol kan laten weten dat ik hem ken ..laat t weten aub.

Moeilijke Keuzes

Afgelopen woensdag , 29 augustus , hadden we naast het bezoek aan de " boobieshop" ook  nog een lang gesprek met de plastisch chirurg.

De vlotte , jonge dame was zeer rap van tong , maar ook erg uitvoerig in het uitleggen van de behandeling en de mogelijke risico`s.
Die risico`s waren er wel wat meer dan verwacht overigens.
Het gevaar op een infectie is met name erg groot.
Maar daarvoor krijg ik speciale huidscrub en neuszalf.
En dan is er nog het gevaar op afstoting van de prothese door je eigen lichaam en het eventueel te sterk inkapselen van de prothese door je eigen lichaam.
Geen fijne zaken om te lang over na te denken. Maar tja soms moet het wel.

Nu is er gelukkig wel nog een mogelijke oplossing voor in de toekomst , wanneer zou blijken dat mijn lichaam een prothese niet accepteert. Dan kunnen ze eventueel een nieuwe borst maken van buikvet met buikhuid. Waarbij ze het dan ook nog aansluiten op een bloedvat waardoor je dus ook weer doorbloeding in de borsten krijgt.  Maar bij deze techniek werken ze het liefst dubbelzijdig, dus twee borsten tegelijk. Daarom kiezen we deze optie nog  maar even niet.

Wel werd er even gecontroleerd of ik dan wel voldoende buikvet had voor zo`n operatie. Dat was net aan het geval.Ik mocht echter niet nog meer gaan afvallen van haar. Nu deed ik daar ook mijn best niet voor , integendeel. Maar goed , nu heb ik dus wel een vrij brief voor taartjes snoepen :-)

Ik opperde toen nog dat ik bij een tekort vast wel wat kon lenen van Jacco.Maar daarop schoot de arts erg in de lach en wees me erop dat ik dan wel " haar op mijn borst zou krijgen ".
Tja daar zitten we ook niet op te wachten natuurlijk.
Gelukkig waren er daarna al wel spontane reacties bij zus en vriendin dat ik van hen gerust wat mocht lenen.
Erg aardig :-)

Maar voor nu is de eerste keuze dus toch een prothese en dan gaan we ervanuit dat dat goed gaat.

Daarnaast moesten we de operatie datum kiezen.
Dat was een zware keuze.
In eerste instantie gaf de arts als keuze : 5 september of 12 september.
Nou 12 september wilde ik absoluut niet ! Dat ligt zo dichtbij de 15e en dat kon en kan ik voor mijn gevoel niet aan.
Maar 5 september dat viel me ook rauw op t dak , want dat zou binnen een week zijn.Ik moest dan voor mijn gevoel thuis nog wel heel veel zien te regelen in zeer korte tijd.
En Jeremy is net in groep 8 begonnen en heeft een informatie avond op die datum. Dus het werd me allemaal wat teveel.

 Gelukkig had de arts er alle begrip voor en mochten we even rustig bijkomen met een kopje koffie.
Ondertussen had ze als andere datum 20 september gevonden.
Maar tja , dat was wel pas over 3 weken en ze wilde toch eerst toestemming van de oncoloog hebben voordat die datum mocht.

Dus terwijl ik probeerde de tranenstroom te stoppen en weer helder na te denken , ging zij overleggen met de oncoloog.
Gelukkig kwam er een akkoord voor de 20ste , dus dat is de datum geworden.
Ook die datum is "belast" natuurlijk. Want vorig jaar was de crematie van mama op die datum.
Maar eigenlijk komt heel september dan niet goed uit.

Want deze dagen is er elke dag wel iets speciaal wat mij doet denken aan mama.
Zo was gisteren ook een moeilijke dag.
Vorig jaar spraken wij als gezin met mama over haar laatste wensen en hebben we ons verdriet gedeeld aan de ijssel op het bankje.En met ons gezin een laatste afscheidslunch gedaan in de tuin in Zutphen.
 Voor mijn gevoel nog steeds 1 van de allermoeilijkste maar ook mooiste en meest waardevolle dagen van vorig jaar.
En gisteren (een jaar later) liep ik met mijn gezin te genieten in de apenheul. Even bijkomen van de afgelopen week en extra aandacht hebben voor onze kids.
Dus elke dag nu is moeilijk  en voelt dubbel, omdat je hem zo sterk verglijkt met vorig jaar.

Niemand had ook kunnen bedenken dat ik een jaar later ook zou vechten tegen die vreselijke sluipmoordenaar kanker. Wat overigens ook maar goed ook is. Want dan zou diegene die dat wel bedenkt wel een heel eng persoon zijn.

Wat dat betreft denk ik wel , dat het maar goed is dat sommige dingen niet te kiezen zijn. Want dat zou echt onmogelijk zijn.

Dus nu kijken we naar de feiten en doen we het maar met de feiten die we hebben.
En daarbij maak ik de keuzes waarvan ik denk dat ze goed zijn.
Maar wie weet of dat ook zo is.
Ik in ieder geval niet en daar ben ik eigenlijk best wel blij om.

Lieve groetjes
Lidewijde