Bijna een jaar na de operatie ..bijna 7 maanden na de laatste chemokuur.
De tijd is snel geggaan .. als je de diagnose kanker krijgt ..stap je ongewild in een achtbaan , waardoor de tijd nog sneller gaat dan normaal.
Toen ik net geopereerd was dacht ik dat in de tijd die zou volgen genoeg tijd en dagen zou hebben om te schrijven ..
Maar die tijd was er wel , maar die had ik nodig om te ( overleven). leven en ziek te zijn.
Nu pas bijna een jaar later heb ik het gevoel soms tijd over te hebben .
En juist nu , nu ik die tijd over heb , krijg ik last van teruggedachten.
Ik vraag er niet om en ik wil ze ook niet altijd, maar ze zijn er wel. Het voelt en lijkt alsof ik de afgelopen maanden in slowmotion terug meemaak. Ik hoef niet eens in mijn dagboek te kijken om te zien wat ik vorig jaar op dezelfde dag deed. Al als ik opsta weet ik dat precies.
Het is heel vervelend en vermoeiend en de laatste dagen lijkt het erger dan daarvoor.Zou het komen doordat ik de afeglopejn vakantie voor het eerst sinds lange tijd weer "zorgeloos niks heb gedaan"?
Of is het een natuurlijk iets dat alrijd zo verloopt ?
Het ergste gevoel is dat ik het gevoel heb de laatste dagen , dat ik mezelf kwijt ben.
Ik weet wie ik was ...maar weet niet wie ik nu ben. eerder schreef ik al dat mijn nieuwe borst aanvoelde als een "blop"iets wat geen deel van mij was..Nu heb ik het gevoel dat ik helemaal 1 grote blop ben.
Ik ben niet meer ziek. Maar ik ben ook niet gewoon mezelf. Ik herken mezelf niet als ik in de speigel kijk.
Dagelijks merk ik dat ik anders ben . Het voelt alsof mijn hoofd niet meer past bij mijn lijf en andersom .
Deels heeft dat ook met mijn haar te maken .
Het is weer volop aan het groeien en volgende week ga ik voor het eerst weer naar de kapper ..
Maar mijn haar is nog steeds niet iets waar ik blij mee ben.
De krullen zijn leuk en ik krijg enorm veel positieve reacties .
Maar ik ben er niet blij mee. Waarom weet ik niet, misschien omdat het zo totaal anders is als hoe het was?
Gisteren stond ik op met enkel en alleen het gevoel dat ik moest huilen .
Maar waarom huil je dan mama ? vroeg mijn jongste .(.toen ik net te laat was om mijn tranen te verbergen.)
Maar dat wist ik niet.
Gewoon omdat huilen soms lekker is ... Of omdat er teveel tranen zijn ?
Ik had het idee ..als ik ga poetsen in huis , dan helpt dat vast.
als je poetst of opruimt .. maak je ook ruimte in je hoofd ... dat lees ik tegenwoordig zo vaak.
Maar helaas het heeft niet geholpen. Hoe meer ik aan het opruimen was ..hoe verdrietiger ik werd. Dus totaal niet opgeruimd. ja , de vensterbank , de administratie en de woonkamer wel. Dat was dan weer een positief puntje...
Maar in bed kwamen de teruggedachten weer volop spoken. Dus weer een nacht met niet echt een goede nachtRUST.
Ik bedacht me vannacht dat het wel heel fijn zou zijn , als ik eens zou kunnen ragebollen in mijn hoofd..
Gewoon de ragebol in mijn oor steken ... even goed heen en weer gaan en dan zo alle spookspinnenwebben weghalen .
Wat fijn als dat zou kunnen .
Maar helaas .. nadat ik die mogelijkheid geggogled had .. kwam ik erachter dat dat niet kon.
Ironisch genoeg vond ik wel een tweede betekenis van het woord RAGEBOL.. namelijk een warrig hoofd/kapsel.
Goh dan misschien geen ragebol IN mijn hoofd , maar wel Op mijn hoofd.
Misschien dat een bezoekje aan de kapper volgende week helpt..
Maar mochten jullie tips hebben... deel ze gerust. Ik weet het nu even niet meer.
Liefs Lidewijde
