Bijna een jaar na de operatie ..bijna 7 maanden na de laatste chemokuur.
De tijd is snel geggaan .. als je de diagnose kanker krijgt ..stap je ongewild in een achtbaan , waardoor de tijd nog sneller gaat dan normaal.
Toen ik net geopereerd was dacht ik dat in de tijd die zou volgen genoeg tijd en dagen zou hebben om te schrijven ..
Maar die tijd was er wel , maar die had ik nodig om te ( overleven). leven en ziek te zijn.
Nu pas bijna een jaar later heb ik het gevoel soms tijd over te hebben .
En juist nu , nu ik die tijd over heb , krijg ik last van teruggedachten.
Ik vraag er niet om en ik wil ze ook niet altijd, maar ze zijn er wel. Het voelt en lijkt alsof ik de afgelopen maanden in slowmotion terug meemaak. Ik hoef niet eens in mijn dagboek te kijken om te zien wat ik vorig jaar op dezelfde dag deed. Al als ik opsta weet ik dat precies.
Het is heel vervelend en vermoeiend en de laatste dagen lijkt het erger dan daarvoor.Zou het komen doordat ik de afeglopejn vakantie voor het eerst sinds lange tijd weer "zorgeloos niks heb gedaan"?
Of is het een natuurlijk iets dat alrijd zo verloopt ?
Het ergste gevoel is dat ik het gevoel heb de laatste dagen , dat ik mezelf kwijt ben.
Ik weet wie ik was ...maar weet niet wie ik nu ben. eerder schreef ik al dat mijn nieuwe borst aanvoelde als een "blop"iets wat geen deel van mij was..Nu heb ik het gevoel dat ik helemaal 1 grote blop ben.
Ik ben niet meer ziek. Maar ik ben ook niet gewoon mezelf. Ik herken mezelf niet als ik in de speigel kijk.
Dagelijks merk ik dat ik anders ben . Het voelt alsof mijn hoofd niet meer past bij mijn lijf en andersom .
Deels heeft dat ook met mijn haar te maken .
Het is weer volop aan het groeien en volgende week ga ik voor het eerst weer naar de kapper ..
Maar mijn haar is nog steeds niet iets waar ik blij mee ben.
De krullen zijn leuk en ik krijg enorm veel positieve reacties .
Maar ik ben er niet blij mee. Waarom weet ik niet, misschien omdat het zo totaal anders is als hoe het was?
Gisteren stond ik op met enkel en alleen het gevoel dat ik moest huilen .
Maar waarom huil je dan mama ? vroeg mijn jongste .(.toen ik net te laat was om mijn tranen te verbergen.)
Maar dat wist ik niet.
Gewoon omdat huilen soms lekker is ... Of omdat er teveel tranen zijn ?
Ik had het idee ..als ik ga poetsen in huis , dan helpt dat vast.
als je poetst of opruimt .. maak je ook ruimte in je hoofd ... dat lees ik tegenwoordig zo vaak.
Maar helaas het heeft niet geholpen. Hoe meer ik aan het opruimen was ..hoe verdrietiger ik werd. Dus totaal niet opgeruimd. ja , de vensterbank , de administratie en de woonkamer wel. Dat was dan weer een positief puntje...
Maar in bed kwamen de teruggedachten weer volop spoken. Dus weer een nacht met niet echt een goede nachtRUST.
Ik bedacht me vannacht dat het wel heel fijn zou zijn , als ik eens zou kunnen ragebollen in mijn hoofd..
Gewoon de ragebol in mijn oor steken ... even goed heen en weer gaan en dan zo alle spookspinnenwebben weghalen .
Wat fijn als dat zou kunnen .
Maar helaas .. nadat ik die mogelijkheid geggogled had .. kwam ik erachter dat dat niet kon.
Ironisch genoeg vond ik wel een tweede betekenis van het woord RAGEBOL.. namelijk een warrig hoofd/kapsel.
Goh dan misschien geen ragebol IN mijn hoofd , maar wel Op mijn hoofd.
Misschien dat een bezoekje aan de kapper volgende week helpt..
Maar mochten jullie tips hebben... deel ze gerust. Ik weet het nu even niet meer.
Liefs Lidewijde
pffffff, wat goed dat je je gevoelens opschrijft, ook ik heb je complimenten over je krullen gegeven, voel me bijna schuldig, maar staat je ook super... ik had het idee dat je met je nieuwe look ook een nieuw leven inging, maar geen idee wat het binnen in je doet. Kan ik ook niet weten, heb het niet zelf ervaren alleen meegeleefd met je.
BeantwoordenVerwijderenIk zou zeggen, doe wat je wil, schijt aan de opmerkingen, geniet van je gezin , van de natuur en je familie. Laat de boel de boel en zorg dat je weer met beide benen op de grond komt te staan.Dit jaar was niet niks, besef dat.. Je bent nu beter verklaard, lichamelijk, maar geestelijk nog lang niet, accepteer dat!
Dikke kus ikke
Marieke verwoord t precies zoals ik t ook voel. Niets aan toe te voegen. Behalve een dikke knuffel
BeantwoordenVerwijderenen ook ik ben iemand die je complimenten heeft gegeven over je prachtige haren. Me niet bewust zijnde dat het voor jou heel moeilijk is om te accepteren dat het "anders" is en niet "eigen". ik kan me jouw gevoelens en gedachten heel goed voorstellen. een soort achtbaan waar je in zit en nog lang niet uit bent. emoties die zich afwisselen. gelukkig zijn met je gezin, met het feit dat je genezen bent. maar ook de emotie waarom moest mij dit allemaal overkomen. Lieve Lidewijde, ik denk helaas dat deze emoties zich nog heel lang zullen blijven afwisselen. accepteren dat jou dit is overkomen, lijkt me onmogelijk. maar ik hoop dat je wel trots op jezelf bent, je bent een krachtige vrouw. Je hebt dit allemaal maar mooi gedaan! en echt, ondanks alle steun van de mensen die je lief zijn, je hebt alleen moeten vechten. Jij alleen hebt dit gedaan. met veel lieve mensen om je heen. en deze lieve mensen om jou heen, je gezin, je familie en je vrienden zijn trots op jou! Liefs Anita
BeantwoordenVerwijderenLieve zus
BeantwoordenVerwijdereneen opgeruimd huis geeft een opgeruimd hoofd gaat deze keer dus niet voor jou op.
misschien helpt het als je alles van je afschrijft maar misschien zou het ook helpen als je ee met iemand over gaat praten die jou meer antwoorden kan geven. ik kan hier altijd bij marjan terecht,een hele lieve vrouw van het maatschappelijk werk. zij geeft mij goede onbevooroordeelde inzichten en helpt mij mijn weg te vinden en vooral mijzelf te blijven.
ik denk dat jij heel veel baat zou kunnen hebben als jij ook zo iemand zou hebben.misschien is het een idee voor je,want je hoeft het niet alleen te doen.
Zon persoon heeft missvhien wel ergens een hele mooie ragebol voor je staan.
dikke kus en knuffel van mij
Lieve Liedje,
BeantwoordenVerwijderenHet lijkt mij heel logisch dat je nu pas echt gaat verwerken wat je vorig jaar is overkomen. Vorig jaar was je alleen maar aan het vechten tegen de kanker, en had je ook geen tijd om stil te staan bij alles wat je meemaakt en waar je doorheen moest gaan. Je was in oorlog met jezelf, en moest direct beslissingen nemen en ook verder. Om er zo goed mogelijk door heen te komen. Nu je een beetje meer afstand hebt van alles en je kankervrij bent, kun je ook de emoties meer toelaten, en terug kijken op alles waar je vorig jaar doorheen gegaan bent.
Dat je ineens weer door je lichaam verrast word en ineens krullen hebt, is ook een verrandering waar je niet om gevraagd hebt, en waardoor je er dus ook ineens anders uitziet als voordat je je gevecht aanging. Misschien dat het daarom ook niet als eigen voelt. (hoewel ik ook over eerdere foto's beschik van jou met krullen, MBO tijd?? :-)
Vind het heel knap hoe je je gevoelens altijd kunt verwoorden en ook een deel van je afschrijft. Ik kan niet in je hoofd kijken, en pretendeer ook zeker niet te weten wat er in omgaat :-) maar het lijkt me een soort van rouwproces, je neemt afscheid van wie je was voor de kanker, en moet je plekje weer vinden en het hier en nu.
Wees trots op jezelf, je gezin en hoe jullie hier doorheen zijn gekomen. Ik ben namelijk echt megatrots op jou! Als de stofwolken weer zijn opgetrokken kom je vanzelf weer scherp in beeld. Dikke X Marie-Jet